Το γνωστό δράμα «H Ελλάς» και ο νέος θίασος!

Το παγκοσμίως γνωστό και ξεχωριστό δραματικό έργο με τον τίτλο «H Ελλάς» συνεχίζεται. Μεταπίπτει εν τούτοις πότε σε τραγωδία και πότε σε κωμωδία. Τούτο συμβαίνει διότι οι εναλλασσόμενοι θίασοι δεν εννοούν να παίξουν σωστά το ρόλο τους. Οι θεατές δεν θέλουν ούτε σαλτιμπάγκους ούτε μοιρολόγια. Σωστούς ηθοποιούς θέλουν να τους καθηλώσουν, να τους συγκινήσουν, να τους διδάξουν, να τους εξαγνίσουν.

Πρόσφατα, οι θεατές αγανακτισμένοι ζήτησαν την αλλαγή του θιάσου, γιατί στην πολιτική σκηνή έπαψε να τους ικανοποιεί το συνονθύλευμα εκείνων των ερασιτεχνών ηθοποιών, των μιαρών και βέβηλων, των σούργελων. Οι θεατές αγρίεψαν γιατί ο χλευασμός και η απαξίωση των πάντων, που ξεπέρασε κάθε όριο και άγγιξε την ύβρη, περιήλθε και στους ίδιους και άγγιξε ευαίσθητες εθνικές χορδές και αυτό δεν άρεσε.

Ο απελθών θίασος με την εμπορική επωνυμία «Ο ανθέλλην» προσπάθησε να κρατηθεί στο προσκήνιο όσο πιο πολύ μπορούσε χρησιμοποιώντας στο παρασκήνιο δυο μεγάλα όπλα της ελλαδικής πολιτικής πραγματικότητας. Αφενός, τη δύναμη των θελγήτρων της εξουσίας και την αδυναμία των χαρακτήρων και αφετέρου την δύναμη του χρήματος και του ψέματος και την συναφή αδυναμία των Ελλήνων.

Παρόλα αυτά η αλλαγή ήταν μοιραία γιατί υπερέβαλαν εαυτόν στην υποκριτική, ξεπερνώντας κατά πολύ το μέτρο, οπότε μοιραίως τιμωρήθηκαν γι αυτό.

Έτσι προέκυψε ο νέος θίασος με την επωνυμία «ο σοβαρός υποκριτής». Νέος θίασος πολλά υποσχόμενος. Σοβαρά άτομα, κομψά κοστούμια, προσεγμένα προσωπεία, διαβασμένοι ρόλοι.

Ο κόσμος κουρασμένος αναμένει να παρακολουθήσει κάτι που θα τον καθησυχάσει, θα του απαλύνει τον καθημερινό πόνο, θα τον συγκινήσει, θα τον ενθουσιάσει.

Αλλά «πριν αλέκτωρ λαλήσει», κάτι δεν πάει καλά με την κατανομή των ρόλων. Βλέπουμε πρόσληψη ατόμων που δεν έχουν σχέση με το δράμα, σε αρκετές δε περιπτώσεις δεν είναι ούτε καν ηθοποιοί, αλλά η υποκριτική τους ικανότητα εξαντλείται στο γεγονός ότι είναι συγγενείς και φίλοι! Επιπλέον, βλέπουμε αλλαγές και στην υπόθεση του έργου.

Έτσι δομείται ένας θίασος με πολλές αντιφάσεις στους πρωταγωνιστές του δράματος αλλά και στο σενάριο, που από πολύ νωρίς άρχισε να αλλάζει και να προβληματίζει.

Τι να συμβαίνει άραγε; Τι κάνει ο πολλά υποσχόμενος νέος σκηνοθέτης; Μήπως ο παραγωγός του επιβάλλει να παίξει το δικό του έργο; Μήπως επιτρέψαμε το σενάριο και οι παίκτες να ρυθμίζονται εν πολλοίς από άλλους παράγοντες;

Για αυτό απευθυνόμενοι προς τον σκηνοθέτη και τα μέλη του νέου θιάσου, τους λέμε: Φορέστε προσωπεία ευθύνης ή βγάλτε τα εάν δεν μπορείτε να παίξετε σωστά το ρόλο σας.

Δεν θέλουμε να δούμε «το ίδιο έργο»!

Νίκος Ταμουρίδης   

Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ

Αποτελεί ήδη κοινό «μυστικό» ότι το κουρελόχαρτο των Πρεσπών είναι διάτρητο νομικά, αλλά επί πλέον, με τις συνεχιζόμενες ενέργειες και δηλώσεις της σκοπιανής κυβέρνησης, είναι ιδιαίτερα ευπρόσβλητο σε μια διαδικασία ακύρωσής του, όπως αποδεικνύουν με τα κείμενά τους έγκυροι νομικοί, ακαδημαϊκοί, αναλυτές και πολιτικοί. Βεβαίως, κάτι τέτοιο απαιτεί πολιτική βούληση εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης ώστε να τεθεί επισήμως το ζήτημα και να ξεκινήσουν οι σχετικές διαδικασίες. Δυστυχώς, η νέα κυβέρνηση, αφού υπέκλεψε τις ψήφους των πολιτών με προεκλογικές τοποθετήσεις και διαβεβαιώσεις στελεχών της, οι οποίοι είχαν ενδυθεί τον μανδύα των «ασυμβίβαστων μακεδονομάχων», έθεσε το θέμα στα «αζήτητα» και μάλιστα υπήρξαν απαράδεκτες δηλώσεις στελεχών της (Γεωργιάδης, Βορίδης) που υποστήριξαν ότι τυχόν ακύρωση θα είναι εξαιρετικά επιζήμια για τα εθνικά μας συμφέροντα, χωρίς βέβαια να εξηγήσουν ποια θα είναι η ζημιά!   

Δυστυχώς, προβλέποντας αυτές τις εξελίξεις και παρ’ όλο που είχαμε προειδοποιήσει (βλ. σχετικό άρθρο στις 2/2/2018 στην επίσημη ιστοσελίδα της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ εδώ: https://eleftheripatrida.gr/arthrografia/365-meta-tis-prespes-didagmata-kai-nea-kathikonta ) δεν εισακουστήκαμε.

Όπως είχαμε αναφέρει:

Ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων τώρα! Αύριο θα είναι αργά!

Πανηγυρίζουν στην Κυβέρνηση για την επιτυχία να πέσει το επιτόκιο του νέου 7ετούς ομολόγου κάτω από 2%, με το οποίο η χώρα μας θα αντλήσει 2,5 δις ευρώ. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αυτά είναι δανεικά που θα πληρώσουμε με τόκο με τη λήξη του ομολόγου, αποτελεί πραγματική επιτυχία, καθόσον δημιουργείται μια νέα κατάσταση κατά την οποία η χώρα μας μπορεί να ελιχθεί λίγο περισσότερο οικονομικά.

Ότι και να πετύχει όμως μια κυβέρνηση οικονομικά ή πολιτικά, αυτό που εγγυάται την εκμετάλλευση της επιτυχίας αυτής είναι η ασφάλεια της χώρας και ιδιαίτερα η εξωτερική της ασφάλεια.

Να λοιπόν η ευκαιρία για μια κυβέρνηση, που φαίνεται να εμπνέει εμπιστοσύνη στις διεθνείς αγορές, να ενισχύσει τις Ένοπλες Δυνάμεις, που αποτελούν αυτή την εποχή τον μοναδικό εγγυητή της εξωτερικής μας ασφάλειας. Είτε με αυτό είτε με άλλο καινούριο ή με εγχώριο ομόλογο, το οποίο ο λαός θα επικροτήσει με τον πατριωτισμό που τον διακρίνει στις δύσκολες στιγμές του Έθνους.

Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια ζει κάτω από μια συνεχή και σταδιακά αυξανόμενη απειλή από την Τουρκία και κινδυνεύει να περιέλθει σε σημειακή κρίση, η οποία δύναται να επιφέρει έστω και ολιγόχρονη σύγκρουση, με διαστάσεις πιθανής εθνικής τραγωδίας!

Η Τουρκία εξοπλίζεται καθημερινά, κυρίως με οπλικά συστήματα εγχώριας παραγωγής, αποσπώμενη σταδιακά από την εξάρτησή της από τους ξένους προμηθευτές. Η διαφαινόμενη δε αγορά των S-400 και ο φρενήρης εξοπλισμός της κινδυνεύει να αλλάξει το συσχετισμό δυνάμεων εις βάρος μας σε τέτοια αναλογία που θα μας ακινητοποιήσει και θα επιβάλλει την θέλησή της χωρίς δυνατότητες αντίδρασης. Χωρίς την απαραίτητη έστω αποτρεπτική ισχύ δεν θα μπορέσουμε ούτε τα πετρέλαια ούτε το φυσικό αέριο, ούτε και τα νησιά μας να υπερασπιστούμε. Ο κάθε μορφής πλούτος και ιδίως αυτός που είναι εκτεθειμένος στην ανοιχτή θάλασσα απαιτεί ισχυρές και αξιόπιστες δυνατότητες προστασίας. Ήδη η Τουρκία ενεργεί ως «χωροφύλαξ» της περιοχής και έχει επέμβει δυναμικά στην Κυπριακή ΑΟΖ. Τι θα γίνει αν ξαφνικά, όπως άλλωστε αφήνει να εννοηθεί, οδεύσει και «εγκατασταθεί» σε τμήμα της Ελληνικής ΑΟΖ το οποίο αμφισβητεί διεθνώς;

Η μακροχρόνια πολιτική του λεγόμενου κατευνασμού, δηλαδή της εκλεπτυσμένης υποχωρητικότητας, δεν «έπιασε» με την γείτονα χώρα. Πως εξάλλου είναι δυνατόν να πείσεις ένα λύκο, που από την φύση του θέλει αίμα, να γίνει χορτοφάγος;

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Αφορμή για το κείμενο που ακολουθεί στάθηκε το άρθρο ενός αξιόλογου, σοβαρού και κυρίως αξιόπιστου δημοσιογράφου (από τους ελάχιστους που έχουν απομείνει) του Γεώργιου Π. Μαλούχου, που διάβασα στο in.gr πριν λίγες μέρες, με τίτλο «Η ελληνική νομαρχία», όπου μεταξύ άλλων γράφει τα εξής:

«…Το ελληνικό πολίτευμα είναι επί της ουσίας πρωθυπουργοκεντρικό. Από αυτή την άποψη, η ενίσχυση του γραφείου του Πρωθυπουργού με τον τρόπο που τώρα γίνεται και η θεσμοθέτηση της δυνατότητάς του να παρακολουθεί στενά το κυβερνητικό έργο, ανταποκρίνεται όχι μόνο στην ουσία του πολιτεύματος, αλλά, το κυριότερο, σε πραγματικές ανάγκες. Και ακριβώς επειδή οι μεταβολές που έγιναν μέσα σε λίγες ημέρες έχουν ουσία και συνεκτικότητα, είναι περίπου βέβαιο ότι δεν πρόκειται να αμφισβητηθούν στο ορατό μέλλον από επόμενους πρωθυπουργούς.

Είναι αυτά αρκετά; Αποτελούν πανάκεια; Θα «σώσουν» την Ελλάδα; Και στα τρία ερωτήματα, η απάντηση είναι απολύτως αρνητική. Η χώρα παραμένει πτωχευμένη και υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Οι στόχοι που είναι υποχρεωμένη να πετύχει και βραχυπρόθεσμα και σε βάθος χρόνου στραγγαλίζουν τις ελπίδες για το «πέταγμα» που έχει τόσο ανάγκη. Εξίσου και το χρέος. Η Ελλάδα, είτε το ομολογούμε είτε όχι, είναι νομαρχία.

Δυστυχώς, αυτή η ελληνική νομαρχία ουδεμία σχέση έχει με εκείνη του «Ανωνύμου του Ελληνος» που τυπώθηκε στην Ιταλία το 1806. Είναι νομαρχία με τη σύγχρονη έννοια του όρου, στην οποία οι ουσιαστικές αποφάσεις λαμβάνονται εκτός, με τελείως άλλα κριτήρια. Ο Ρέγκλινγκ το επιβεβαίωσε εκ νέου μόλις προχθές: «Κάντε ό,τι θέλετε» είπε, αρκεί να μην πειράξετε τους στόχους, ιδίως τα πλεονάσματα. Μετάφραση; Ελάχιστα είναι αυτά που μπορούν να γίνουν…» (Οι επισημάνσεις δικές μου).

Ομολογώ ότι όχι μόνον εντυπωσιάστηκα από το ότι γράφτηκαν αυτά  σε ένα κατ’ εξοχήν συστημικό ΜΜΕ, αλλά κυρίως για το γεγονός ότι επί τέλους αποκαλύπτεται η ωμή πραγματικότητα που χαρακτηρίζει την νεώτερη Ελλάδα και την οποία ελάχιστοι τολμούν να διαλαλήσουν, σε αντίθεση με όσους φενακίζονται από συνθήματα του τύπου «Η υπερήφανος και ισχυρά Ελλάς».

Η σκέψη μου πήγε, σχεδόν αυτόματα, στο βιβλίο ενός σπουδαίου διπλωμάτη, του αείμνηστου Μιχάλη Δούντα, ο οποίος είχε διατελέσει πρέσβυς της Ελλάδας στην Κύπρο τα κρίσιμα χρόνια  1974-1979, μόνιμος αντιπρόσωπος Ελλάδας στα Ηνωμένα Έθνη, πρέσβυς στην Μόσχα, μαχητικός φίλος της Κύπρου, αμετάθετος ως προς τα δίκαια του Κυπριακού Λαού, αλλά και Φύλακας του Ελληνισμού. Ο Μιχάλης Δούντας είχε μάλιστα χαρακτηριστεί ως «ο ορκισμένος εχθρός των ενδοτικών». Ευτύχησε να δει το ΟΧΙ των Κυπρίων στο Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004 για το «Σχέδιο Ανάν». Δεν ευτύχησε όμως να προλάβει την κυκλοφορία του εξαιρετικού βιβλίου του με τίτλο «Είναι ανεξάρτητη η Ελλάς;», στον οποίο οφείλεται και ο τίτλος αυτού του κειμένου. Απεβίωσε στις 2 – 12 - 2006 σε ηλικία 74 ετών, λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει.

Μεταφέρω από το οπισθόφυλλο του εν λόγω έργου του το σχετικό απόσπασμα που αποτελεί ένα πολύ μικρό μέρος της σκέψης του:

«…Όσο πιο γρήγορα αφυπνισθούμε από βολικούς, παρηγορητικούς μύθους [...] που καλλιεργούνται από αδυναμίες της Ελλάδος, κομματικά συμφέροντα, αλλά και ξένες επιρροές, τόσο ταχύτερα θα διαμορφώσουμε ρεαλιστική πολιτική. Λαός και ηγεσία συνυπεύθυνοι των καλών και των κακών. Διότι ο λαός, με χαλαρωμένη κατά το πλείστον αίσθηση των αξιών, επιλέγει τους ηγέτες του σάρκα εκ της σαρκός του. Η πραγματικότητα, αδήριτη, μας αναγκάζει να οδεύομε σε μονόδρομο προς κατοχύρωση των εθνικών συμφερόντων. Σε έσχατη ανάλυση, δεν έχομε άλλη επιλογή από την αντίσταση. Αλίμονο στους λαούς που πιστεύουν ότι σε αναμέτρηση με επεκτατικούς, επιθετικούς γείτονες είναι χαμένοι από χέρι…».

Πού θέλω να καταλήξω: Εάν δεν συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα οι μέρες μας είναι μετρημένες διότι τα γεγονότα και οι εξελίξεις έρχονται καλπάζοντας. Και αυτή η σκληρή, τρομακτική πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα έπαυσε να είναι ανεξάρτητη χώρα μετά την δολοφονία του Εθνικού Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια το 1831, με ελαχιστότατες, σπάνιες εξαιρέσεις.Μετατράπηκε σε προτεκτοράτο των ξένων, οι οποίοι έπαιρναν τις αποφάσεις και οι εδώ τοποτηρητές τους πολιτικοί απλώς υπάκουαν.

Και τότε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, ο απλός λαός, για να αλλάξουν τα πράγματα; Είναι μια εύλογη ερώτηση που έρχεται στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε αυτές τις πικρές αλήθειες.

Η απάντηση είναι απλή: πριν απ’ όλα να αποδεχθούμε το γεγονός ότι η χώρα μας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ. Στην συνέχεια να σταματήσουμε να βαυκαλιζόμαστε ότι κάποιος άλλος θα μας σώσει ή θα μας απελευθερώσει.

Βεβαίως υπάρχει και η άποψη ότι όλα έχουν τελειώσει και η αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτε. Συχνά και σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι σκέψεις περνούν από το μυαλό μας, αλλά αν το καλοσκεφτούμε τίποτε δεν τελείωσε, εφ’ όσον βέβαια επιθυμούμε να αγωνιστούμε για έναν σκοπό που θα είναι μια πραγματικά ελεύθερη πατρίδα. Είναι αποδεδειγμένο ότι αν υπάρξει μια ομάδα αποφασισμένων ατόμων με στόχους, εμπειρίες και γνώσεις του τι πρέπει να γίνει, πολλά μπορούν να αλλάξουν. Η παγκόσμια Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα.

Μένει να διαπιστώσουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε και εμείς…

ΔΕΕ      

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΠΟΥΤΑΧΙΔΗΣ *

 Ο σπουδαίος μας λογοτέχνης Στρατής Μυριβήλης υπηρέτησε ευδόκιμα τα ελληνικά γράμματα· αλλά και σε τρεις πολέμους πολέμησε για την πατρίδα. Δύο σφαίρες δέχτηκε στο κορμί του για την Ελλάδα στη φονικότατη μάχη του Κιλκίς το 1913. Ένα δικαίωμα, λοιπόν, το κατάκτησε κι αυτός με την αξία του, το να μας συμβουλεύει πατρικά. Δεν σας λέω ν’ ακολουθήσουμε υποχρεωτικά τις συμβουλές του· να τις ακούσουμε μόνο, λέω. Είναι αφιλότιμο, αχάριστο και μικροπρεπές ν’ αγνοούμε, να παραπετάμε ανεξέταστα, να θεωρούμε ευτελείς και ανεπίκαιρες τις συμβουλές τέτοιων ανθρώπων.

Πριν από μερικές μέρες έπεσα τυχαία πάνω σ’ ένα κείμενό του Μυριβήλη που δεν το είχα διαβάσει ποτέ. Σας παραθέτω αυτούσιο ένα βαρυσήμαντο απόσπασμα:

«Όμως ένας άνθρωπος, ένας λαός, ένα έθνος, δεν εξαφανίζεται μονάχα με τη φωτιά και με το σίδερο. Δεν εξαφανίζεται μονάχα με το χάσιμο της ζωής του. Εξαφανίζεται πιο σίγουρα, πιο τελειωτικά με το χάσιμο της ψυχής του της ατομικής, της ψυχής του της ομαδικής. Χάνω την ψυχή μου θα πει: χάνω την ουσιαστική μου ύπαρξη. Χάνω την αίσθηση της ατομικής μου τέλειας ψυχοπνευματικής σύνθεσης, που αποτελεί ένα μόριο από την μεγάλη, την πλατιά κοινωνική και εθνική σύνθεση, από την οποία αντλώ και ανανεώνω αδιάκοπα τα φυσιογνωμικά στοιχεία του πνεύματός μου και της ψυχής μου. Και αυτή η εθνική φυλετική ιδιομορφία της ψυχής μου είναι ακριβώς εκείνη που με εντάσσει φυσιολογικά μέσα στην πανανθρώπινη κοινωνική σύνθεση. Αλλά για να μη χάσω τον εαυτό μου, πρέπει να γνωρίσω τον εαυτό μου. Το «γνώθι σαυτόν» είναι η πλουταρχική πηγή της γνώσεως. Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι η βάση της γενικής παιδαγωγικής προσπάθειας Έθνους, του οποίου εντολοδόχος είναι το Κράτος και η Εκκλησία. Όργανα γι’ αυτή την συνειδητοποίηση είναι το Υπουργείο Παιδείας, ο Κλήρος, ο Τύπος, ο καλλιτέχνης που εκφράζει την εθνική ψυχή και ολόκληρη η τάξη των διανοουμένων, που είναι υπεύθυνη για την πνευματική συγκρότηση τού λαού»¹.

Όποιος έχει παρακολουθήσει την αρθογραφία μου στο διαδίκτυο ή στα δύο βιβλία με τους… μακρυγιαναίικους τίτλους «Σαν παλιόψαθα των εθνών» και «Φκειάνω μίαν σημαία» δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει τη συνάφεια του νοηματικού πυρήνα τους με το συγκεκριμένο απόσπασμα. Είναι τέτοια η σύμπτωση της άποψής μου με αυτά που αναφέρει ο σπουδαίος μας λογοτέχνης, ώστε το παραπάνω απόσπασμά του θα μπορούσε μια χαρά να τοποθετηθεί στο οπισθόφυλλο καθενός από τα βιβλία μου και να ταιριάξει γάντι.

Νομίζω πως αυτό δεν έγινε τυχαία. Αυτό που θεωρεί ο Μυριβήλης ως αυτονόητη διαχρονική στόχευση και ως «βάση της γενικής παιδαγωγικής προσπάθειας» του έθνους μας συνεχίζει και στις μέρες μας να είναι ζητούμενο. Ακόμα χειρότερα∙ είμαι της άποψης ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε κάνει πολλά βήματα πίσω σε σχέση με την κατάκτησή του. Δυστυχώς, αυτοί που κατά τον μεγάλο μας λογοτέχνη είναι οι φυσικοί «εντολοδόχοι» για την ενορχήστρωση της παιδαγωγικής προσπάθειας, αλλά και τα «όργανα» για τη συνειδητοποίησή της, έχουν παρεκκλίνει εν πολλοίς της αποστολής τους. Σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις δεν παρεκκλίνουν απλώς, αλλά μάλλον κινούνται προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Δηλαδή, αντί να υπηρετήσουν το «γνώθι σαυτόν», αντί να καλλιεργήσουν και να διαιωνίσουν τη γνήσια ελληνική και ορθόδοξη ψυχή, κοιτάνε να την εξαφανίσουν.

Το σύστημα του κομματικού φεουδαλισμού που διαφεντεύει την πατρίδα ευθύνεται κυρίως γι’ αυτήν την εκτροπή. Λυπάμαι, γιατί διαπιστώνω πως ο Έλληνας ψηφοφόρος συνεχίζει ακόμα και στις μέρες μας ν’ ανταμείβει πλουσιοπάροχα και με συντριπτικές πλειοψηφίες το σύστημα αυτό που τον ταΐζει τους πικρούς καρπούς της πνευματικής παρακμής.

Ο Μυριβήλης μέσα στις λίγες γραμμές που παραθέτω παραπάνω ορίζει συνοπτικά και άρτια την έννοια ενός γνήσιου και ευγενικού πατριωτισμού με οικουμενικές διαστάσεις. Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται συνεχώς ότι το πολύχρωμο φάσμα του κομματικού φεουδαλισμού στην πατρίδα μας δεν υπηρετεί όπως πρέπει αυτό το ιδανικό.

Μερικά άτομα που στελεχώνουν τα διάφορα κόμματα εκφέρουν ορισμένες φορές έναν λόγο που ταιριάζει στο πατριωτικό πνεύμα του μπαρμπα-Στρατή. Την ίδια στιγμή, βέβαια, άλλοι μέσα στο ίδιο κόμμα λένε τ’ αντίθετα. Θεωρητικά αυτή η πολυφωνία αποδίδεται στη λεγόμενη πολυσυλλεκτικότητα των κομμάτων της εξουσίας. Οι αποφάσεις στα κόμματα, οι εσωκομματικές πλειοψηφίες και πειθαρχίες, πάντως, ποτέ δε φαίνεται να συμβαδίζουν με τον πατριωτικό λόγο των συγκεκριμένων στελεχών.

Είναι ν’ αναρωτιέται κανείς αν τα στελέχη που εκφέρουν τον πατριωτικό λόγο είναι απλώς κράχτες για την υφαρπαγή της ψήφου πολιτών σαν κι αυτούς που κατέβηκαν στο δρόμο για τη Μακεδονία. Αν είναι κράχτες, άραγε λειτουργούν εσκεμμένα ή αφελώς, είναι ιδιοτελείς ή απλώς ανόητοι; Ό,τι και να ’ναι νομίζω πως η ιστορία τελικά θα τους κρίνει πιο αυστηρά απ’ όλους∙ ακόμα κι απ’ αυτούς τους λεγόμενους εθνομηδενιστές.

Ας ελπίσουμε ότι εγώ είμ’ ένας γερο-παράξενος και ιδιόρρυθμος γκρινιάρης και πως η νέα κυβέρνηση θα με διαψεύσει. Η κλεψύδρα, πάντως, άδειασε. Αν πάλι αστόχησες λαέ, τότε τη «γενική παιδαγωγική προσπάθεια» του έθνους ετοιμάζεται να την αναλάβει κάποιος άλλος. Ο μέγας παιδαγωγός που τον λένε πόνο.
______
1. Στρατής Μυριβήλης. Οι παραδόσεις του Γένους και η δύναμη της Βυζαντινής Μουσικής. Η ελληνική παράδοση (συλλογικός τόμος). 3η εκδ. Αθήνα: Ευθύνη, 2000.

 * Ο δρ Θεόφιλος Πουταχίδης γεννήθηκε στη Φλώρινα το 1968. Είναι καθηγητής της Παθολογικής Ανατομικής των Ζώων στο Τμήμα Κτηνιατρικής της Σχολής Επιστημών Υγείας του ΑΠΘ. Είναι επιστημονικός συνεργάτης του Division of Comparative Medicine του Massachusetts Institute of Technology, και το ερευνητικό του ενδιαφέρον εστιάζεται κυρίως στη μελέτη της παθογένειας του καρκίνου. Είναι συγγραφέας πολλών πρωτότυπων επιστημονικών εργασιών που έχουν δημοσιευτεί σε έγκριτα διεθνή επιστημονικά περιοδικά.

Αποτελεί πλέον γεγονός ότι στις μέρες μας η πολιτική προπαγάνδα έχει αλλάξει μορφή. Οι παλιές εποχές όπου οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και η προπαγάνδα των κομμάτων περνούσε σχεδόν μόνον μέσα από τα έντυπα κάθε είδους, εφημερίδες, περιοδικά, φυλλάδια κλπ έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αρχικά η τηλεόραση κυριάρχησε στο πολιτικό τοπίο, αλλά ξεθωριάζει σιγά-σιγά και την αντικαθιστούν πλέον σε μεγάλο βαθμό τα λεγόμενα «Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης», με μεγάλο πρωταγωνιστή το διαβόητο facebook ή fb για συντομία. Την σήμερον ημέρα όποια/όποιος δεν διαθέτει ηλεκτρονική σελίδα στο fb θεωρείται ηλεκτρονικά αγράμματος, οπισθοδρομικός, ξεπερασμένος. Όσες/όσοι αντιστέκονται ακόμη δυστυχώς δίνουν μάχη οπισθοφυλακών που έχει ήδη χαθεί και απλώς δυσκολεύουν την επικοινωνία τους με τον υπόλοιπο κόσμο. Ο στόχος αυτού του κειμένου δεν είναι να αναλύσει τα πάμπολλα αρνητικά του fb, αλλά να επικεντρωθεί στους τρόπους και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται στην πολιτική μάχη και τις συγκρούσεις που θα γίνουν στην διάρκεια του προεκλογικού αγώνα στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις που έρχονται. Διευκρινίζω ότι απευθύνομαι πρωταρχικά στα μέλη και στους φίλους της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ εν είδη «οδηγιών προς ναυτιλλομένους» στα ταραγμένα νερά του πολιτικού πολέμου.

Πρωτόγνωρα όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στην πατρίδα μας! Μια απέραντη πυρκαγιά έχει ανάψει και κατακαίει πέρα ως πέρα όλες τις δομές της χώρας, εθνικές, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, πνευματικές. Ένα τσούρμο από αντίχριστους και μισέλληνες πυρπολεί τα πάντα!

Καίνε κάθε τι το εθνικό, το ελληνικό, το καλό και το αγαθό. Κάνουν ερείπια την άμυνα, την ασφάλεια, την εκκλησία, την παιδεία, την δικαιοσύνη, τον πολιτισμό.

«Σωτήρες του έθνους», ξυπνήσαμε!

Έρχονται εκλογές και τα άλλοτε κραταιά κόμματα και οι σημερινοί κλώνοι τους ετοιμάζονται και πάλι να μας κοροϊδέψουν. Και ρητορεύουν! Και μας λέγουν: ψηφίστε μας! Εμείς θα σας σώσουμε, εμείς που όλα αυτά τα χρόνια:

«Χρεοκοπήσαμε τη χώρα και την καταντήσαμε ζητιάνα.

Κουρελιάσαμε την Εθνική σας αξιοπρέπεια.

Διαχειριστήκαμε αλλεπάλληλους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς και σκορπίσαμε τα οικονομικά πακέτα της ΕΕ.

Χρεοκοπήσαμε τα ασφαλιστικά ταμεία, τους μεταφορικούς κολοσσούς της χώρας, τις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, τους μεγάλους κρατικούς οργανισμούς και τις ελληνικές τράπεζες

Περίεργες πληροφορίες από τα μέσα ενημέρωσης φέρουν την πιθανότητα δημιουργίας θερμού επεισοδίου με την Τουρκία, έτσι ώστε να βρεθούμε σε μειονεκτική θέση, να επέμβουν οι «μεγάλες δυνάμεις» και να μοιράσουν την εκμετάλλευση του υπάρχοντος πλούτου.

Μοιραίως προκύπτουν ερωτήματα στον Ελληνικό λαό, ο οποίος ήδη δεμένος από τα ληστρικά μνημόνια, απορεί μέχρι που θα φτάσει η υποχωρητικότητα και ο ενδοτισμός της υπεύθυνης κυβέρνησης και της σιωπούσας αντιπολίτευσης: