Το αμπετσεντάρ και η μυθολογία του…

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Στην διάρκεια του 18^ου αιώνα στον γεωγραφικό χώρο του Βιλαετίου Θεσσαλονίκης και στο νοτιότερο τμήμα του Βιλαετίου Μοναστηρίου, υπήρξε ανάγκη στενότερης επικοινωνίας μεταξύ αλλόγλωσσων πληθυσμών με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα σλαβογενές προφορικό ιδίωμα, με ρίζες σε δυτική βουλγαρική διάλεκτο, στην οποία επήλθαν σημαντικές γραμματικές και φωνητικές αλλαγές (απλοποιήσεις), ενώ προστέθηκε ένα πλήθος ελληνικών, τουρκικών, βλάχικων και αρβανίτικων λέξεων. Προέκυψε έτσι ένα γλωσσικό μέσο επικοινωνίας που κατατάσσεται γλωσσολογικά στην κατηγορία των βοηθητικών γλωσσών πίτζιν(pidgin). Το ιδίωμα αυτό (εντόπια ή εντόπικα όπως το αποκαλούν οι ομιλητές του) προφανώς δεν ταυτίζεται με την βουλγαρική γλώσσα και αυτός ήταν ο λόγος που αναφερόταν από τρίτους (λογοτέχνες, διπλωμάτες κλπ) ως «μακεδονική γλώσσα» με την έννοια ότι μιλιόταν στην Μακεδονία. Από το γεγονός αυτό μέχρι το σημείο ορισμένοι σκοπιανολάγνοι να ισχυρίζονται ότι αυτό αποτελεί απόδειξη ότι η Ελλάδα δεχόταν από παλιά την ύπαρξη σκοπιανής («μακεδονικής») γλώσσας αποτελεί ουρανομήκη ανοησία και φτηνή δικαιολογία αρρωστημένων εγκεφάλων.

Το κρίσιμο στοιχείο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής εντοπίζεται στο θέμα της εθνοτικής κατάταξης αυτών των αλλόφωνων πληθυσμών λόγω εσφαλμένης προσέγγισης, που ταυτίζει την γλώσσα με την συνείδηση και χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, αλλά και σήμερα σκοπίμως. Πρέπει να καταστεί απολύτως σαφές ότι οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ ομιλουμένης γλώσσας και εθνοτικού προσδιορισμού πρέπει να αποφευχθεί, όπως μας διδάσκει η διεθνής επιστημονική εμπειρία.

Τα τελευταία χρόνια επιχειρείται από συγκεκριμένα κέντρα η αμφισβήτηση της ελληνικής συνείδησης τωναλλόφωνων Ελλήνων (σλαβόφωνων, βλαχόφωνων, αρβανιτόφωνων) και ειδικότερα αυτών των βορειότερων περιοχών. Αντί απαντήσεως, παρατίθεται χαρακτηριστικό απόσπασμα από επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλαν το 1903 κάτοικοι της πόλης του Μοναστηρίου (Βιτώλια) προς τις Μεγάλες Δυνάμεις: «...λαλούμεν ελληνιστί, βλαχιστί, αλβανιστί, βουλγαριστί, αλλά ουδέν ήττον εσμέν άπαντες Έλληνες και ουδενί επιτρέπομεν να αμφισβητεί προς  ημάς τούτο...» («Μηνιαία εθνική ανασκόπησις: Η κατάστασις εν Μακεδονία», Ελληνισμός, έτος 6ο, φύλλο 9ο (1903), σ. 717).

 Στις 27 Νοεμβρίου 1919, με την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ (Neuilly sur Seine), που καθόριζε τις τύχες της Βουλγαρίας μετά την ήττα της στον Α’ ΠΠ και της ελληνοβουλγαρικής Σύμβασης που επακολούθησε, όλοι οι Έλληνες και Βούλγαροι πολίτες που ανήκαν σε εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες μπορούσαν να μεταναστεύσουν εκατέρωθεν υπό την εποπτεία μικτής διακρατικής επιτροπής. Οι ρυθμίσεις αυτές όμως δεν εφαρμόστηκαν παρά μόνον κατόπιν της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάννης το φθινόπωρο του 1923, μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας. Στο διάστημα που μεσολάβησε, η ελληνοβουλγαρική ανταλλαγή καρκινοβατούσε καθώς, σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι βουλγαρίζοντες σλαβόφωνοι ήσαν εξαιρετικά απρόθυμοι να μεταναστεύσουν. Γι' αυτό, επανειλημμένα, παρατάθηκε η ισχύς της σύμβασης, προκειμένου να υπερνικηθούν οι δισταγμοί τους, που όπως διαπιστώθηκε οφείλονταν στις δραστηριότητες της βουλγαρικής ΕΜΕΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση), η οποία συστηματικά ενεθάρρυνε να παραμείνουν στην Ελλάδα. 

Με τους διακανονισμούς αυτούς η κατάσταση στην Μακεδονία έτεινε να εξομαλυνθεί, αλλά τα γεγονότα που ακολούθησαν εκμηδένισαν αυτήν την προοπτική. Ενώ η αμοιβαία μετανάστευση έτεινε να αποσοβήσει ειρηνικά και οριστικά το μειονοτικό, η κατάσταση περιπλέχθηκε, όταν το Νοέμβριο του 1924 το ΚΚΕ, παρά τις αντιδράσεις ορισμένων μελών του, αποδέχθηκε τη διακήρυξη της Κομιντέρν για "ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία", οπότε και άρχισε να προωθείται και ο διαβόητος όρος «Σλαβομακεδόνες».

Οι ανησυχίες για τις εξελίξεις αποκτούσαν ιδιαίτερη βαρύτητα στο πλαίσιο του Πρωτοκόλλου Πολίτη-Καλφώφ, που είχε προηγηθεί το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο αυτό, που υπέγραψαν οι δυο υπουργοί των εξωτερικών, η Ελλάδα αποδεχόταν ότι όλοι οι Σλαβόφωνοι της δυτικής Μακεδονίας συνιστούσαν βουλγαρική μειονότητα, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι η μεγάλη πλειονότητα από αυτούς, όχι μόνο είχαν επιλέξει οικειοθελώς την ελληνική εθνική ταυτότητα, αλλά είχαν ήδη πιστοποιήσει την επιλογή τους αυτή με τη δράση τους στο Μακεδονικό Αγώνα και στους πολέμους της περιόδου 1912-1922.

Η ελληνική αυτή αδεξιότητα προκάλεσε την άμεση αντίδραση της Σερβίας, η οποία, ανησυχώντας για τις μοιραίες συνέπειες που θα είχε η ανακίνηση παρομοίου θέματος εντός των δικών της συνόρων, κατήγγειλε την ελληνοσερβική συνθήκη συμμαχίας του 1913 και ζήτησε την αναγνώριση των Σλαβόφωνων ως σερβική μειονότητα. Εξίσου άμεση ήταν η αντίδραση και του ελληνικού πολιτικού κόσμου που τελικά, μερικούς μήνες αργότερα, οδήγησε στην άρνηση επικύρωσης του πρωτοκόλλου από τη Βουλή.

Αν και στο πρωτόκολλο Πολίτη – Καλφώφ, δεν υπήρξε καμία αναφορά σε αναγνωστικά, παρά μόνον στην ίδρυση σχολείων για τις μειονότητες, αποφασίστηκε η έκδοση δύο βιβλίων: Ένα για τους Έλληνες της Βουλγαρίας, το οποίο ονομάσθηκε ‘ΑΛΦΑΒΗΤΑ’. Το δεύτερο, με λατινικούς χαρακτήρες, για τους Βούλγαρους που κατοικούσαν στην Ελλάδα, το οποίο δεν ήταν άλλο από το γνωστό ‘ABECEDAR‘, το οποίο επικαλούνται σήμερα οι Σκοπιανοί ως «Μακεδονικό» αναγνωστικό.

Το αναγνωστικό Abecedar εκδόθηκε τον Μάϊο του 1925 από την ελληνική κυβέρνηση, διανεμήθηκε στις αρχές του 1926 στην περιοχή Αμυνταίου και αποσύρθηκε την ίδια χρονιά λόγω αντιδράσεων των κατοίκων.

Κλείνοντας, είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί, ότι η κατασκευασμένη το 1944-45 «μακεδονική» γλώσσα των Σκοπίων, ελάχιστη σχέση έχει ιστορικά και γλωσσολογικά με το ιδίωμα των γηγενών Μακεδόνων Ελλήνων και συγχέεται σκόπιμα για προφανείς λόγους. Αξίζει να τονιστεί επίσης ότι οι βουλγαρίζοντες σλαβόφωνοι που είχαν δηλώσει «Έλληνες» και απέφυγαν την ανταλλαγή, κατά την διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκαν μαζικά στην ένοπλη βουλγαρική Οργάνωση «Οχράνα», αλλά εν όψει της προδιαγραφόμενης ήττας του Άξονα μεταπήδησαν μετά από συμφωνία με τον Τίτο (και αφού βαφτίστηκαν «Μακεδόνες») στην περιβόητη οργάνωση ΣΝΟΦ, που μετεξελίχθηκε σε ΝΟΦ, πολέμησε στο πλευρό του ΔΣΕ εναντίον του Εθνικού Στρατού και μετά την ήττα κατέφυγαν όλοι στην Γιουγκοσλαβία. Όσοι δεν εκδηλώθηκαν τα χρόνια εκείνα, άρχισαν να εμφανίζονται από την δεκαετία του ’80 ως «εθνικά μακεδόνες» και σήμερα εμφανίζονται ως …καταπιεσμένη μειονότητα, με την υποστήριξη ξένων κέντρων, αλλά και ποικιλώνυμων «προοδευτικών» και αριστερών εθνομηδενιστών, οι οποίοι αγνοώντας παντελώς πρόσωπα και καταστάσεις, επιχειρούν θρασύτατα να μας πείσουν για τα καλά και χρήσιμα της απαράδεκτης Συμφωνίας των Πρεσπών.

Έδεσσα, 18-12-2018

Πηγές

1. Βασίλη Κ. Γούναρη, Οι Σλαβόφωνοι της Μακεδονίας: Η πορεία της ενσωμάτωσης στο ελληνικό εθνικό κράτος 1870 – 1940, Θεσσαλονίκη, 1994 

      2. Αλέξανδρος ∆άγκας - Γιώργος Λεοντιάδης, «Κοµιντέρν και Μακεδονικό: Το ελληνικό παρασκήνιο, 1924», Θεσσαλονίκη, 2008  

3. Λαμψίδη, Θ. Ιωάννου, «Γραμματική της Βουλγαρικής γλώσσας», Θεσσαλονίκη 1981  

4. Ν. Βασιλειάδης-Δ. Ευαγγελίδης, «Από τον Σλαβομακεδονισμό στον Σκοπιανό Μακεδονισμό: Η γενεαλογία μιας εθνολογικής λαθροχειρίας», Θεσσαλονίκη, 2017

                                                                                     Ο ηγέτης, οι υποκινητές, ο στρατός και η εκκλησία!

Γιατί δεν αντιδρούν οι Έλληνες;

Το πηγαίο αυτό ερώτημα περιφέρεται σε εκατομμύρια χείλη, πένες, πανό, αφίσες και ηλεκτρονικά πληκτρολόγια, δείχνοντας την έκδηλη απορία και αγωνία ελλήνων αλλά και ξένων πολιτών. Παρά το γεγονός ότι τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία δείχνουν περίτρανα ότι οι Έλληνες για τα εθνικά τους θέματα αντιδρούν και ξεσηκώνονται, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι με τα όσα προδοτικά συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα, στην πολιτική, στην οικονομία, στην κοινωνική συνοχή, στην παιδεία, έπρεπε κανονικά ο λαός ήδη να έχει ανατρέψει την πολιτική κατάσταση και να φέρει μια πραγματικά δημοκρατική πατριωτική κυβέρνηση στην εξουσία.

Δεν είναι όμως τόσο απλό! Γιατί;

Γιατί, η αντίδραση του λαού σε δημοκρατίες δυτικού τύπου, σαν κι αυτή που υπάρχει στη χώρα μας, βασίζεται κατά το μείζον στην αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα. Εάν αυτοί δεν αντιδρούν, ουσιαστικά συναινούν και συμπορεύονται με την κυβέρνηση, επομένως οι μηχανισμοί και το χρήμα που διαθέτουν δεν προσφέρονται για μαζική λαϊκή αντίδραση.

Στη χώρα μας δυστυχώς η αντιπολίτευση σύμπασα καθεύδει, χειροπόδαρα δεμένη από τις κάθε λογής αμαρτίες που την βαραίνουν καθώς και από τους ξένους πάτρωνές της, αναμένοντας να εισπράξει ότι είναι δυνατόν από την πιθανή φυσιολογική φθορά της κυβέρνησης.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αυτό που μπορεί να γίνει είναι μια δημοκρατική επανάσταση του λαού, πέρα από τα κόμματα της Βουλής, τα οποία έτσι κι αλλιώς κατέχουν την μειοψηφία του 40% του συνολικού εκλογικού σώματος.

Κάθε όμως επανάσταση για να πετύχει, σύμφωνα με τον Γουσταύο Λε Μπον, Γάλλο συγγραφέα και ψυχολόγο, που εντρύφησε στην ψυχολογία των μαζών και των επαναστάσεων, χρειάζεται ένα πνευματικό αρχηγό, ο οποίος να συμπαρασύρει τα πλήθη, τους υποκινητές-δημαγωγούς, για να ενημερώσουν το λαό και να επαυξήσουν τη δυσανασχέτηση του, τον στρατό και την εκκλησία.

Ας δούμε τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας.

Όλοι ζητούν ένα αρχηγό, ένα μπροστάρη, ένα κριάρι, ένα γκεσέμι, ένα ηγέτη αναγνωρίσιμο, ικανότατο, εμφανίσιμο, να μην χρωστάει σε κανένα, να μην έχει «σκελετούς στα ντουλάπια του»! Θέλουν τον τέλειο ηγέτη να τα κάνει όλα αυτός κι αυτοί, αν ικανοποιηθούν από την όλη παρουσία και εμφάνισή του, να τον ακολουθήσουν.

Έτσι ξεφεύγουν από τις δικές τους ευθύνες, συνεχίζουν να κάνουν εκ του ασφαλούς κριτική, κρύβονται πίσω από την έλλειψη θάρρους και απολαμβάνουν την θαλπωρή του καναπέ. Ξεχνούν βέβαια, εκτός κι αν δεν γνωρίζουν, ότι ένα τέτοιο ηγέτη τη σημερινή εποχή το παντοδύναμο οικομικοπολιτικό κατεστημένο θα τον «εξαφάνιζε» από την πρώτη του εμφάνιση!

Οι υποκινητές μπορούν να υπάρξουν, πλην όμως τη σημερινή εποχή τους έχει αντικαταστήσει η «λυσσασμένη σκύλα», το σύγχρονο πλυντήριο εγκεφάλων, δηλαδή η τηλεόραση. Έτσι μένουν, όσοι αντέχουν και δεν χρωστούν, να εμφανίζονται σποραδικά, μεμονωμένα, φοβικά προσπαθώντας να περάσουν ένα επαναστατικό μήνυμα ελπίδας, με πενιχρά αποτελέσματα. Δεν λείπουν βέβαια και οι κακοί δημαγωγοί-λαϊκιστές, πατριδοκάπηλοι και θρησκειοκάπηλοι, οι οποίοι τρεφόμενοι από το υπάρχον σύστημα παρασέρνουν μαζί τους μερίδα αγνών πολιτών.

Το θέμα του Στρατού είναι αρκετά διαφορετικό από την εποχή που ο Λε Μπον έγραφε τις σκέψεις του (τέλη 19^ου - αρχές 20^ου αιώνα). Στις δημοκρατία μας έχει την δική του αποστολή και επιβάλλεται να είναι έτοιμος να υπερασπιστεί την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Για την Εκκλησία, σεβόμενος πάντα τον θεσμικό της ρόλο, θα πω ότι ως τροφός του Γένους μπορεί και επιβάλλεται να προσφέρει πολλά περισσότερα από όσα προσφέρει για το πλήρωμά της. Οφείλει να αντιδράσει άμεσα και δυναμικά στην προϊούσα αποχριστιανοποίηση και απεθνικοποίηση της χώρας μας.

Τι πρέπει λοιπόν να γίνει για να αντιδράσουν οι Έλληνες;

Θα πρέπει να κάνουν όλοι πράξη το υπό Καζαντζάκη λεχθέν: «Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω». Να γίνουν ενεργοί, ο καθένας με τις δυνατότητές του. Να ξε-σηκωθούν! Να πράξουν το χρέος τους προς την Πατρίδα!

Οι έχοντες δυνατότητες, άνθρωποι του πνεύματος, της εκκλησίας, επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες, οικονομολόγοι, στρατιωτικοί, κοινωνιολόγοι, ακαδημαϊκοί και λοιποί ανησυχούντες για το μέλλον του τόπου, να «διαβούν τον Ρουβίκωνα»! Να γίνουν υποκινητές περνώντας το μήνυμα της αναγκαίας δημοκρατικής επανάστασης όπου μπορούν. Και επειδή το πρόβλημα επιλύεται πολιτικά, να ενωθούν κάτω από ένα πολιτικό πατριωτικό μανδύα, ένα «γνήσιο» πατριωτικό πολιτικό φορέα, ο οποίος δυναμικά να διεκδικήσει με δημοκρατικό επαναστατικό τρόπο την εξουσία. Να επιδιώξουν την ένωση των Ελλήνων, όπως έπραξε ο Φίλιππος ο Μακεδών, πριν από την μεγαλειώδη εκστρατεία του γιου του Αλέξανδρου.

Ας μην περιμένουμε λοιπόν αποκλειστικά «εξ ουρανού» τον προικισμένο ηγέτη. Οι ηγέτες αναδεικνύονται στους αγώνες! Ας μη αναμένουμε αποκλειστικά τον «Αλέξανδρο». Όσοι μπορούμε ας γίνουμε «Φίλιπποι». Εξάλλου δεν θα προέκυπτε ο Αλέξανδρος αν δεν υπήρχε ο Φίλιππος.

Ας γίνουμε όλοι Φίλιπποι! Πρώτα ας ενώσουμε δυνάμεις, ας ενωθούμε! Κι ας ξεσηκωθούμε! Ήρθε η ώρα της επανάστασης της πραγματικής δημοκρατίας!

Νίκος Ταμουρίδης                                                                                                 

 Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ                                                 

 Αντιπρόεδρος Ελεύθερης Πατρίδας

Γιορτάσαμε πρόσφατα στις 21 Νοεμβρίου την Ημέρα των Ενόπλων μας Δυνάμεων, τις οποίες όλοι οι Έλληνες οφείλουν να σέβονται για την διαχρονική προσφορά τους. Ας δούμε όμως γιατί υπάρχουν οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και γιατί είναι τόσο σημαντικές για την Πατρίδα μας!

 «Πόλεμος πατήρ πάντων», διατρανώνει η γνωστή ρήση του Ηράκλειτου, ο οποίος ουσιαστικά δηλώνει ότι σε όλα τα όντα και τις δημιουργίες αυτών υφέρπει πάντα κάποιας μορφής σύγκρουση που κυριαρχεί και δομεί τις μεταξύ τους σχέσεις.

 Πόλεμος και ειρήνη αποτελούν διαχρονικά «άρρηκτο ζεύγος» και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για το ένα μέλος χωρίς ταυτοχρόνως να αναφερθούμε στο άλλο. Ο πόλεμος υπάρχει και κατά την διάρκεια της ειρήνης χωρίς την οποία δεν υφίσταται, ενώ η ειρήνη χωρίς τον πόλεμο δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.

Ο Πόλεμος, με όποια μορφή κι αν εκφράζεται, αποτελεί δυστυχώς μια πραγματικότητα, σε όλο το διάβα της ζωής αυτού του πλανήτη. Και ο φορέας που βασικά υλοποιεί αυτή τη θλιβερή αναγκαιότητα, που διεξάγει δηλαδή τον πόλεμο, είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις κάθε οργανωμένης ή μη κρατικής ή εθνικής οντότητας.

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, από αρχαιοτάτων χρόνων, εδώ σ’ αυτή την ιερή γωνιά της Ευρώπης, υφίστανται με την όποια μορφή τους  κάθε φορά και οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, ως γνήσιος εκφραστής των αγώνων που έδωσε σύσσωμο το Έθνος, πάντοτε συνυφασμένες με την ύπαρξη της Ελλάδας και με το μέγιστο πανανθρώπινο αγαθό της ελευθερίας. 

Η πολυθρύλητη ενότητα και οι παθογένειες του πατριωτικού χώρου

Εισαγωγικά

Τελευταία, εδώ και μερικούς μήνες, έχει αναπτυχθεί μια έντονη φιλολογία για την ανάγκη ενότητας του πατριωτικού χώρου, ένα αίτημα προφανές και αυτονόητο σε πρώτη ανάγνωση με το οποίο ασφαλώς ουδείς λογικός πολίτης που αυτοπροσδιορίζεται ως πατριώτης θα διαφωνούσε. Το αίτημα αυτό, όπως διαπιστώνεται, είναι ιδιαίτερα δημοφιλές μεταξύ ατόμων που μέχρι πρόσφατα δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ ενεργά με κινήσεις, οργανώσεις, εκδηλώσεις και τα τεκταινόμενα του «χώρου», έχοντας μάλιστα πλήρη άγνοια προσώπων και καταστάσεων, κυρίως όμως των πολιτικών διαδρομών, καθώς και της σοβαρότητας ενός εκάστου των «πρωταγωνιστών».

Με τις μαζικές και αυθόρμητες κινητοποιήσεις των απλών πολιτών, που αποτυπώθηκαν στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας για την Μακεδονία, αλλά και τις πάμπολλες δυναμικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε όλη την Ελλάδα εναντίον της προδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών, σημειώθηκε ένα έντονο κύμα δραστηριοποίησης και αναζήτησης πολιτικού φορέα που θα εκπροσωπούσε γνήσια τον πατριωτικό χώρο. Ήταν πλέον προφανές ότι τα παλιά παρηκμασμένα πολιτικά σχήματα αδυνατούσαν να εκφράσουν την απαίτηση για πειστικές λύσεις και εφικτές προτάσεις εξόδου από τα σημερινά αδιέξοδα στα κρίσιμα, οικονομικά, κοινωνικά, δημογραφικά και κυρίως ΕΘΝΙΚΑ ζητήματα της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν να αποστασιοποιούνται ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού από τα υπάρχοντα κόμματα του κοινοβουλίου και να ωριμάζει η αναζήτηση ενός νέου, αξιόπιστου πατριωτικού πολιτικού φορέα, όπως προαναφέρθηκε.

Ίδρυση «ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ»

Στο σημείο αυτό αξίζει να τονιστεί ότι από τον Οκτώβριο του 2016, μια ομάδα πολιτών, έντονα προβληματισμένων για αυτά που συνέβαιναν στην χώρα μας και κυρίως για τις εξελίξεις που έρχονταν, ενώσανε δυνάμεις, δημιουργώντας την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, με μοναδική φιλοδοξία να αγωνιστούν υπέρ Χριστού και Πατρίδας. Βασικό ενοποιητικό στοιχείο της ανθρωπογεωγραφίας τους: Άτομα καταξιωμένα στους χώρους επαγγελματικής παρουσίας, μέσα στην κοινωνία, από διαφορετικές περιοχές της Ελλάδος, που δεν υπήρξαν ποτέ ανεπάγγελτοι «επαγγελματίες της πολιτικής», κομματικοδίαιτοι ή κρατικοδίαιτοι, χωρίς βεβαρημένο παρελθόν, χωρίς «κρυμμένους σκελετούς» που δημιουργούν εξαρτήσεις. Σε αυτόν τον αγώνα εισήλθαν με ανιδιοτέλεια, λειτουργώντας πάντα στη βάση της ελληνορθόδοξης ανθρωπιστικής συλλογικότητας (απόρριψη του παλαιοκομματικού αρχηγοκεντρικού μοντέλου, κυρίαρχο όργανο η Διοικούσα Επιτροπή, από άτομα εγνωσμένου κοινωνικού, επιστημονικού, επαγγελματικού κύρους).

Προσπάθειες για την επίτευξη της ενότητας

Ένα από τα κυρίαρχα θέματα που απασχόλησαν την συλλογική ηγεσία της Παράταξης ήταν και αυτό της ενότητας του «πατριωτικού χώρου». Προς την κατεύθυνση αυτήν κινήθηκε, από τον Δεκέμβριο του 2017, η νέα Πολιτική Παράταξη «Ελεύθερη Πατρίδα» με την σύνταξη ενός Συμφώνου Συνεργασίας, στο οποίο αναφέρονται οι βασικές αρχές και πολιτικές στοχεύσεις της (τα προτάγματα, όπως χαρακτηρίζονται), ξεκινώντας έτσι έναν κύκλο επαφών και συζητήσεων. (Το πλήρες κείμενο υπάρχει εδώ:

http://eleftheripatrida.gr/epikairotita/deltia-typou/338-deltio-typou-symfono-synergasias-patriotikon-dynameon)

Αποφασίστηκε εξ αρχής να αποκλείονται πρόσωπα και παρατάξεις τα οποία ψήφισαν μνημόνια, πρώην στελέχη συστημικών κομμάτων, καθώς και αναξιόπιστα άτομα με αμφιλεγόμενο παρελθόν. Λεπτομέρειες για την διαδικασία και το σκεπτικό αυτής της προσπάθειας υπάρχουν εδώ:

http://eleftheripatrida.gr/arthrografia/296-peri-tis-enotitas-tou-patriotikoy-xorou

Δυστυχώς, όπως διαπιστώθηκε, ο λεγόμενος πατριωτικός χώρος στην πατρίδα μας νοσεί θανάσιμα. Και τούτο διότι στον χώρο αυτόν λείπει η ενότητα επειδή απουσιάζουν η ειλικρίνεια και η ανιδιοτέλεια. Αντιθέτως περισσεύουν ο εγωκεντρισμός, η ιδιοτέλεια, η φιλαυτία και η φιλαρχία. Δεν είναι τυχαίο επομένως που η πατρίδα μας βρίσκεται στην τραγική αυτή κατάσταση, με αμφίβολη πλέον την πιθανή πορεία επιστροφής, όπως αναφέρεται και στο σχετικό Δελτίο Τύπου που δημοσιεύθηκε σχετικά πρόσφατα από την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ όπου περιγράφονται τα αποτελέσματα από τις άκαρπες προσπάθειες των επαφών με στόχο την ενότητα (Βλ. εδώ:

http://eleftheripatrida.gr/epikairotita/deltia-typou/315-oi-pathogeneies-tou-patriotikoy-xorou ).           

Πρόσφατες εξελίξεις

Του Κώστα Μηνάογλου, δασκάλου-θεολόγου

Η περίπτωση του Βορειοηπειρώτη Κωνσταντίνου Κατσίφα ανασύρει από τη μνήμη μου την περίπτωση του Βορειοηπειρώτη φυγάδα Ηλία Λέκκα όπου δραπέτευσε τον Απρίλιο του 1982 μαζί με τον αδελφό του και τον θείο του από τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα του Ενβέρ Χότζα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη το 1982 ως δευτεροετής φοιτητής της οικείας παιδαγωγικής Ακαδημίας. Από το καλοκαίρι είχε κυκλοφορήσει έντονα η είδηση και είχε γίνει γνωστή στους χριστιανικούς κύκλους η φυγή - δραπέτευση τριών Ελλήνων Βορειοηπειρωτών από την Αλβανία προς την Ελλάδα.

Η είδηση δεν έπεσε ως κεραυνός σε όλους εμάς που ζούσαμε στους κόλπους της Εκκλησίας και γνωρίζαμε λίγο πολύ από τους αγώνες της Συντονιστικής Φοιτητικής Ένωσης Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (ΣΦΕΒΑ) και από τα φλογερά κηρύγματα του τότε ιδρυτή και εμπνευστή της ΣΦΕΒΑ Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανού για την κατάσταση που επικρατούσε στα χωριά της βορείου Ηπείρου.

Η επιθυμία πολλών ήταν έκδηλη για μια παρουσίαση - ενημέρωση της όλης κατάστασης στο ευρύτερο κοινό της Θεσσαλονίκης από τους φυγάδες Βορειοηπειρώτες. Πράγματι η επιθυμία εισακούσθηκε και ορίστηκε να πραγματοποιηθεί μια εκδήλωση για τις 12 Δεκεμβρίου ημέρα Κυριακή και ώρα 7 μ.μ. με προσκαλεσμένο και ομιλητή τον Ηλία Λέκκα. Η ομιλία έλαβε χώρα στον κινηματογράφο ¨ΑΝΑΤΟΛΙΑ¨ απέναντι από την Καμάρα όπου σήμερα στεγάζεται το βιβλιοπωλείο ¨ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑ¨.

Περί Πολυτεχνείου και άλλων τινών…

 "Ζωντόβολα μη φοβάσθε την ΑΛΗΘΕΙΑ. Η Αλήθεια δεν σκοτώνει, τα ΨΕΜΜΑΤΑ καταθάπτουν τους Λαούς" Περικλής Γιαννόπουλος (1870-1910)

Ποτέ μια γενιά δεν κόστισε τόσα πολλά στις επόμενες όσο αυτή του Πολυτεχνείου...

Ποτέ μια γενιά δεν κατάφερε να υποθηκεύσει το μέλλον τόσο πολλών όσο αυτή του Πολυτεχνείου... 

Ποτέ μια γενιά δεν κατάφερε να διαλύσει τους θεσμούς, τις αξίες, τα ιδανικά και τις κοινωνικές δομές ενός λαού τόσο γρήγορα όσο αυτή του Πολυτεχνείου...
Ποτέ μια γενιά δεν έβγαλε τόσους ψευτο-επαναστάτες και ψευτο-προοδευτικούς, τόσους αεριτζήδες και λαμόγια, όσο αυτή του Πολυτεχνείου... 
Ποτέ μια γενιά, από ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους, δεν κατάφερε να παραδώσει την χώρα στην επόμενη γενιά σε χειρότερη κατάσταση, εκτός από αυτή του Πολυτεχνείου... 
Ποτέ μια γενιά δεν κατάφερε να κόψει τα όνειρα των επόμενων γενιών, εκτός από αυτή του Πολυτεχνείου
Ποτέ μια γενιά δεν κατάφερε τόσα λίγα ενώ της προσφέρθηκαν τόσα πολλά, όσο αυτή του Πολυτεχνείου...
Ποτέ μια γενιά δεν κατάφερε να ξεγελάσει την Ιστορία τόσο εύκολα όσο αυτή του Πολυτεχνείου...

Π.Τ.

Η νοθεία

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ (Αρχιτέκτων, επ. καθηγητής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ)

Εφημ. "Ελευθεροτυπία" της 9/2/2011

Η «γενιά του Πολυτεχνείου» επελέγη για να πάρει πίσω ό,τι η ίδια κέρδισε: την κουλτούρα της σύμπνοιας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, του πολιτικού ασύλου, της κριτικής ευφυΐας.

Γεννημένη από την Αριστερά, θανατώνει τα τελευταία υπολείμματα της εξασθενημένης Αριστεράς. Από το λόγο που συρράπτει το στρατηγό Τσακαλώτο και τον αντάρτη Βαφειάδη σε μια υπερπαραταξιακή, τηλεοπτική εξυπνάδα, καταλήγει σήμερα να εκφωνεί έναν εμφυλιοπολεμικό λόγο, τάχα μου νομιμότητας, τάχα μου επανόδου στην τίμια τάξη, στο άσπρο και ενάρετο αγαθό ενός βλάσφημου οικονομισμού.

Η Σχολή των Αθηνών                                                                     (Πλάτων και Αριστοτέλης)

Στη Ρώμη, στην Αίθουσα των Υπογραφών του Βατικανού, υπάρχει μια πραγματικά ξεχωριστή τοιχογραφία ανυπέρβλητης αισθητικής και αρχιτεκτονικής συμμετρίας. Η καλλιτεχνική αυτή δημιουργία του 1510 μ.Χ. ανήκει στον μεγάλο ιταλό ζωγράφο και αρχιτέκτονα Ραφαήλ και αποτελεί αφιέρωση στο πνεύμα της αρχαίας ελληνικής διανόησης, συνδυάζοντας την συμβατότητα και αρμονία-ισορροπία μεταξύ της χριστιανικής διδασκαλίας και της ελληνικής φιλοσοφίας.

Στο κέντρο της τοιχογραφίας δεσπόζουν οι κορυφές της παγκόσμιας φιλοσοφίας, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης. Αριστερά βρίσκεται ο Πλάτων, μια θαυμάσια γηραιά φυσιογνωμία, που με το δάκτυλο του δεξιού του χεριού δείχνει προς τον ουρανό, την κατοικία του θείου και των ιδεών, κρατώντας στο αριστερό χέρι το έργο του "Τίμαιος". Δεξιά ο Αριστοτέλης, μια ώριμη και δυναμική ανδρική μορφή που με το δεξί του χέρι δείχνει προς την γη, στον κόσμο της λογικής και των φαινομένων, ενώ στο αριστερό του χέρι κρατάει το δικό του έργο "Ηθικά Νικομάχεια" (ορισμός των δυο έργων στο τέλος).

Εθνικός πόνος, αγανάκτηση, πατριωτικός θυμός! Η Βόρειος Ήπειρος ξανασταυρώνεται! Η ελληνικότατη αυτή περιοχή, που 3 φορές ελευθερώθηκε από τον Ελληνικό Στρατό και μια φορά αυτονομήθηκε με τον αγώνα των ιδίων Βορειοηπειρωτών, σήμερα υφίσταται και πάλι τα δεινά της οδυνηρής σκλαβιάς.

Η Αλβανία, αντί να ευγνωμονεί αιωνίως την Ελλάδα που όταν κινδύνευε με απόλυτη διάλυση σώθηκε καθώς η χώρα μας βοήθησε παντοιοτρόπως και δέχθηκε στους κόλπους της εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανούς, τώρα προκαλεί την χώρα μας και παράλληλα καταπατεί βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα εις βάρος των Βορειοηπειρωτών αδερφών μας.

Δημιουργεί κατά το δοκούν ειδικές μειονοτικές ζώνες αποκλείοντας τους Βορειοηπειρώτες από τα προνόμια τους στην παιδεία, στη θρησκεία και στον πολιτισμό. Κάνει διοικητικές μεταρρυθμίσεις με ύπουλο σκοπό τον αποκλεισμό των Βορειοηπειρωτών από την τοπική αυτοδιοίκηση. Καταπατεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, μεταφέρει Μουσουλμάνους έποικους από τον Βορρά στον Ελληνικό Νότο και με διάφορα ''τερτίπια'' παίρνει τις περιουσίες των Ελλήνων. Διανέμει την εξωτερική οικονομική βοήθεια που λαμβάνει (και από την Ελλάδα) ανισομερώς εις βάρος των πατριωτών μας, τους αποκλείει από τη δημόσια διοίκηση, δεν τους επιτρέπει την ελεύθερη εθνική τους έκφραση και διώκει βάναυσα την Ορθόδοξη Εκκλησία. Επιπλέον, δολοφονεί αδέρφια μας ομογενείς που κατά την άποψή της «ενοχλούν» με τον Ελληνισμό τους!

Μοιραίως το βλέμμα μας στρέφεται προς τη μητέρα Ελλάδα. Που είσαι μάννα Ελλάς; Που είσαι και δεν δακρύζεις μάννα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς;

Τι ζητούν τα παιδιά σου και τι τους δίδεις; Ζητούν άρτον και λαμβάνουν πέτραν, ζητούν ιχθύν και λαμβάνουν όφιν, ζητούν ζωήν και λαμβάνουν θάνατον, ζητούν ελευθερίαν και λαμβάνουν δουλείαν, ζητούν αρχάγγελον και τους στέλλεται δαίμων, ζητούν βοήθειαν και τους στρέφονται νώτα!

Δυστυχώς, η επίσημη Ελλάδα κοιτάζει με απλανές βλέμμα, χωρίς ίχνος εθνικής ευαισθησίας, χωρίς εθνική στρατηγική, χωρίς πολιτική, χωρίς διπλωματία, χωρίς ουσιαστικά καμία αντίδραση. Τα θυσιάζει όλα στο βωμό της μαρξιστικής διεθνιστικής ιδεοληψίας και της δήθεν φιλίας των λαών.

Ας μη τρέφουμε αυταπάτες! Πάντοτε, στη μακραίωνη ιστορία αυτού του πλανήτη, ''οι ισχυροί πράττουν ότι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν όσο τους επιβάλλει η αδυναμία τους''!

Ο μεγάλος Κινέζος στρατηγός-συγγραφέας Σουν Τσου έχει πει: ''Το αήττητο είναι θέμα άμυνας. Η νίκη είναι θέμα επίθεσης''. Χωρίς επίθεση, σε ένα πόλεμο (θερμό, πολιτικό, οικονομικό, διπλωματικό), όταν συνεχώς αμύνεσαι, δεν κερδίζεις τίποτε.

Η εξωτερική πολιτική, επομένως, σε ένα κόσμο που μόνο ειρηνικός δεν είναι, επιβάλλεται να είναι αποκλειστικά επιθετική! Αυτό κάνει η Τουρκία (και ότι κερδίσει), αυτό κάνει και η Αλβανία. Επιτίθενται συνέχεια, βάζοντας όσα περισσότερα θέματα μπορούν στο διπλωματικό τραπέζι.

Αντιθέτως, η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας είναι προκλητικά και φοβικά αμυντική, με το ανύπαρκτο δόγμα ''δεν διεκδικούμε τίποτε''.

Η Ελλάδα επιβάλλεται άμεσα:

Να χαράξει Εθνική Στρατηγική για την Βόρειο Ήπειρο, που θα οριοθετεί το «εθνικώς απαράβατο και απαραβίαστο», πέραν του οποίου ουδείς δικαιούται να προβαίνει σε διαπραγμάτευση, πολύ περισσότερο σε παραχώρηση.

Να θέσει στους διεθνείς Οργανισμούς το πρωτόκολλο της Κέρκυρας του 1914, το οποίο εκκρεμεί, με το συνακόλουθο αίτημα της αναγνώρισης της Αυτονομίας για την πολύπαθη Βόρειο Ήπειρο.

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

*Του Ηλία Σταμπολιάδη, καθηγητή Πολυτεχνείου Κρήτης

Εμάς τους Έλληνες, οι σκοτεινές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης μας έχουν βάλει στο στόχαστρο διότι είμαστε φορείς του ορθού λόγου τον οποίον κληρονομήσαμε από τους αρχαίους προγόνους και την ορθόδοξη μας παράδοση και που μας επιτρέπει να διακρίνουμε την αληθινή δημοκρατία, δικαιοσύνη και ελευθερία από αντίστοιχα ψεύτικα μορφώματα.  Απροκάλυπτα πλέον επιδιώκουν την εξάλειψη κάθε ανθρώπινης αξίας και την μετατροπή των πολιτών όλου του κόσμου σε καταναλωτικές και παραγωγικές μονάδες χωρίς ιδεώδη, χωρίς πατρίδα και χωρίς θεό άλλον από το χρήμα. 

Εάν καταφέρουν να μας εξαλείψουν θα ανοίξει για αυτούς ο δρόμος για την υποταγή όλης της ανθρωπότητας που θα στερείται πλέον το υπόδειγμα  του τρόπου ανθρώπινης και ελεύθερης διαβίωσης. Τον αφανισμό μας τον σχεδιάζουν όχι μόνο με άδικα οικονομικά μέτρα εις βάρος μας αλλά κυρίως με την αλλοίωση της γλώσσας, την αποκοπή από την ιστορία μας καθώς και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας που μεθοδεύουν μέσω ενός άθλιου εκπαιδευτικού συστήματος και των μέσων σύγχρονης προπαγάνδας. Τώρα πλέον έχουν βάλει σε εφαρμογή ακόμη και τον βιολογικό μας αφανισμό που επιφέρει η φυγή των νέων, η υπογεννητικότητα και η βίαιη αντικατάσταση μας με ανθρώπους, ξένους προς τις αξίες και τα ήθη που συντηρούμε όσο υπάρχουμε.

Όλα αυτά τα κατορθώνουν με το ξένο προς την ελληνική παράδοση κοινοβουλευτικό σύστημα και με μία πελατειακή κομματοκρατία που συντηρείται από διεφθαρμένους πολιτικούς άρχοντες οι οποίοι, ασχέτως κόμματος και παρά την μεταξύ τους σιχαμένη αντιπαράθεση, εν γνώσει ή εν αγνοία τους, εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα αντίθετα προς το συμφέρον του λαού και της πατρίδας μας.

Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις έχουν δημιουργήσει σε πολλούς από εμάς ένα πνεύμα απογοήτευσης ή και ηττοπάθειας καθόσον πολλοί τείνουν να πιστεύουν πως ότι και να κάνουμε πάντα γίνεται αυτό που θέλουν οι μεγάλοι. Με δεδομένη την οικονομική δυσπραγία  πολλοί συμπατριώτες μας ψηφίζουν κάποιο από τα υπάρχοντα διεφθαρμένα κόμματα είτε από εκδίκηση προς το προηγούμενο που αθέτησε τις υποσχέσεις του ή ελπίζοντας σε μία θέση εργασίας ή την ικανοποίηση κάποιου ρουσφετιού μιας και στην ουσία έχει αποδειχτεί ότι δεν υπάρχει πρακτική διαφορά μεταξύ «προοδευτικών» και «συντηρητικών» κομμάτων διότι όλα είναι υποταγμένα στις ίδιες ξένες δυνάμεις παρά την μεταξύ τους φαγωμάρα για το ποιός θα εξυπηρετήσει καλύτερα τους εντολείς του  στην συντελούμενη εθνική μας παρακμή.

Δυστυχώς οι εκτός κοινοβουλίου αποκαλούμενες ως πατριωτικές ομάδες δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να συνταχθούν σε έναν κοινό αγώνα, αφενός εξαιτίας των μεταξύ τους ιδιοτελών διαφορών και αφετέρου λόγω διασπαστικών ενεργειών του συστήματος αλλά κυρίως λόγω της αδυναμίας τους να έχουν βήμα προς το ευρύ κοινό καθόσον τα μέσα ΜΜΕ ελέγχονται από το ίδιο το σύστημα.

Δεν φοβάμαι!

Δεν σε φοβάμαι Τούρκε! Κι ας εξοπλίζεσαι. Κι ας απειλείς. Κι ας είσαι πολλαπλάσιος από εμάς.

Γιατί οι μικροί αριθμοί ποτέ δεν τρόμαξαν τη χώρα μας. Γιατί πάνω απ' όλα  των συνόρων οι βιγλάτορες στηρίζονται στην ευψυχία τους!

Γιατί οι οθωμανικές απειλές ποτέ δεν μας πτόησαν. Γιατί έχουμε δυο ανίκητα όπλα στο οπλοστάσιό μας. Την αγάπη σ' αυτό που λέμε Ελλάδα και την πίστη σ' αυτό που καλούμε Ορθοδοξία!

Γιατί ότι και να κάνεις στην Πατρίδα μου πόδι δεν θα πατήσεις. Και στην Πόλη, στην Αγια-Σοφιά θα ξαναχτυπήσουν οι καμπάνες!

Δεν φοβάμαι!

Δεν σε φοβάμαι Φράγκε! Μη μου κουνάς εμένα το δάκτυλο!

Γιατί σ’ αυτή εδώ τη γωνιά της Ευρώπης ξέρουμε να δίνουμε καλά μαθήματα στους υπερόπτες, στους φασίστες και στους ναζί!

Γιατί τούτο δω το χώμα είναι ποτισμένο από μαρτύρων και ηρώων αίμα!

Γιατί  το χρήμα και το μέγεθος ποτέ δεν είχαν σημασία για τους Έλληνες κι οι παππούδες μας «χρυσοφόρων ξένων εστόρεσαν δύναμιν»!

Γιατί και τώρα στον γηρασμένο τόπο σου έρχονται τα παιδιά μας και σε ξανανιώνουν σπέρνοντας νιότη, γνώση και Ελλάδα!