''Η ώρα ήλθεν, ώ Έλληνες! Eίναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα. Ας κινηθώμεν λοιπόν με εν κοινόν φρόνημα, oι πλούσιοι ας καταβάλωσιν μέρος της ιδίας περιουσίας, oι ιερoί ποιμένες ας εμψυχώσωσι τον λαόν με το ίδιόν των παράδειγμα, και oι πεπαιδευμένοι ας συμβουλεύσωσιν τα ωφέλιμα.

Η Πατρίς μας προσκαλεί''!

Αυτά διατράνωνε στην προκήρυξή του ο Αρχηγός της Ελληνικής Επαναστάσεως Αλέξανδρος Υψηλάντης, στο Ιάσιο, στις 24 Φεβρουαρίου 1821.

Εποχή της εθνικής Παλιγγενεσίας: Η Ελλαδική περιοχή και όλο σχεδόν το γένος υπό Τουρκική κατοχή. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε όλη της επικράτεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας εξισλαμισμένο και εκτουρκισμένο. Μόνη η εκκλησία με λίγους πραγματικούς πατριώτες κρατούν τον ελληνισμό και την ορθοδοξία, ως βάσεις της κοινωνικής ζωής και της ύπαρξης της Ελλάδας και της πολυπόθητης εξέγερσης για την απόκτηση του μέγιστου πανανθρώπινου αγαθού της ελευθερίας.
Ελλάδα!

*Γιάννης Μήτσιος , 

Τα όσα τραγικά συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στην πολύπαθη χώρα μας αναδεικνύουν την οριστική παρακμή και σήψη του πολιτικού συστήματος. Η συμφωνία των Πρεσπών πνίγει το πολιτικό σύστημα που μετέτρεψε τα κόμματα και τους βουλευτές σε «μπάλες πολιτικού μπιλιάρδου» ενώ παράλληλα ανέδειξε την πλήρη αδιαφορία, σε βαθμό κυνισμού της δημοκρατικής βούλησης του κατ΄επίφασην πλέον «κυρίαρχου λαού», η γνώμη του οποίου αγνοείται συστηματικά και καταπνίγεται στα χημικά των συλλαλητηρίων.

Ζούμε το τέλος μιας εποχής, τη ζύμωση για κάτι άλλο και το μεσοδιάστημα όπως θα έλεγε και ο ιταλός μαρξιστής φιλόσοφος Γκράμσι είναι η περίοδος των «τεράτων». Και πώς να μην είναι. Κάποτε τη Δημοκρατία απειλούσαν τα τάνκς, τα κινήματα, οι ξένες ωμές επεμβάσεις, η βία και η νοθεία. Σήμερα η Δημοκρατία απειλείται από την αλλοίωση των κομμάτων και οι βουλευτές μετατρέπονται σε «μπάλες κομματικού μπιλιάρδου». Με άλλο κόμμα πολιτεύεται κάποιος, με άλλο κόμμα καταλήγει και οι αξίες και οι ιδεολογικές γραμμές έχουν γίνει κουρελόχαρτο.

Στον πόλεμο στο Ιράκ οι Αμερικανοί καθιέρωσαν μια νέα ορολογία, του λεγόμενου Strategic soldier, δηλαδή του Στρατηγικού στρατιώτη. Ο όρος αναφέρεται σε κάθε στρατιώτη, ο οποίος μπορεί με μια και μόνο πράξη του να επηρεάσει άμεσα θέματα στρατηγικής φύσεως ή αξίας με τη θέλησή του ή χωρίς αυτήν. Με άλλα λόγια, απλοί στρατιώτες στο κατώτερο τακτικό επίπεδο μπορεί να προκαλέσουν τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις σε στρατηγικό επίπεδο.

Με τις τεχνολογικές εξελίξεις σε έξαρση, όπως το διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα, σε συνδυασμό με την εξάπλωση και τις δυνατότητες των μέσων μετάδοσης των ειδήσεων επί 24ώρου βάσεως, σε ένα περιβάλλον στρατιωτικών επιχειρήσεων, η άμεση μετάδοση ενός αρνητικού μηνύματος σε όλη την υφήλιο θα μπορούσε να ανατρέψει τα δεδομένα μιας μείζονος στρατιωτικής επιχείρησης (όπως πχ ο βιασμός ενός νεαρού ντόπιου κοριτσιού από ένα ξένο στρατιώτη).

Πολλοί ίσως θυμούνται την περίπτωση στις φυλακές Abu Ghraib του Ιράκ όταν αμερικανοί στρατιώτες του 372 Λόχου Στρατονομίας παραβίαζαν κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα βασανίζοντας Άραβες αιχμαλώτους, γεγονός που ταξίδεψε ηλεκτρονικά και αστραπιαία σε όλο τον κόσμο. Αυτή η ενέργεια κόντεψε να ανατρέψει στρατηγικά τα πλεονεκτήματα που είχαν ήδη αποκτήσει οι δυνάμεις υπό τις ΗΠΑ που είχαν κάνει την επέμβαση.

Προς τους μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων Ελλάδας.

Αγαπημένα μου Παιδιά,

«Ἔστι μὲν οὖν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία»

(Στράβων, Γεωγραφικά Ζ' 9)

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ δεν “κείται” μακράν. Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ είναι η ΚΕΦΑΛΗ της Ελλάδος. Η ΗΠΕΙΡΟΣ και η ΘΡΑΚΗ είναι τα ΣΤΙΒΑΡΑ χέρια της. Τα ΝΗΣΙΑ μας είναι το ΧΑΜΟΓΕΛΟ και η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ της. Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, η ΗΠΕΙΡΟΣ, η ΘΡΑΚΗ και τα ΝΗΣΙΑ μας είναι ΕΛΛΑΔΑ.

Δυστυχώς βρέθηκε ελληνόφωνη κυβέρνηση και παρέδωσε το ΙΕΡΟ όνομα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΕΘΝΟΤΗΤΑ και τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ στους Σλάβους των Σκοπίων. Όταν δίνεις ΟΝΟΜΑ, ΕΘΝΟΤΗΤΑ και ΓΛΩΣΣΑ δίνεις ΕΔΑΦΟΣ. Άλλωστε πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι αυτής της κατάπτυστης συμφωνίας, ο κ. Ζάεφ ομιλεί περί “Μακεδονικής εθνότητας” στην Ελλάδα. Σκοπιανοί ήταν και αυτοι που γκρέμισαν τις πυραμίδες που οριοθετούν τα σύνορα Ελλάδος και Σκοπίων. Βιάζονται να ενσωματώσουν στο κλεφτοκράτος τους και τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ του Αιγαίου.

Τώρα οι ελληνόφωνοι της Βουλής περιμένουν να παραδώσουν τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ στους Σλάβους και με τη ΒΟΥΛΑ της Ελληνικής Βουλής.

Πολλοί από τους γονείς και παππούδες σας διατράνωσαν τη θέλησή τους με την παρουσία τους και τη φωνή τους στα ογκωδέστατα συλλαλητήρια για να μην υπογραφεί η προδοτική συμφωνία των Πρεσπών.

Προαιώνιε λόγε του Πατρός!

«Ο εν σοφία τα πάντα δημιουργήσας, Θεός ών κατ’ ουσίαν, μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσλαμβάνει, και των βροτών τα πταίσματα ως αγαθός περιτέμνει, δίδων την σωτηρίαν σήμερον τω κόσμω.

Χαίρει δε εν τοις υψίστοις και ο του κτίστου Ιεράρχης, ουρανοφάντορ του Χριστού, μύστης του Δεσπότου, φωστήρ φαεινός, ο εκ Καισαρείας και Καππαδόκων χώρας, Βασίλειος ο Μέγας, όστις θεοπρεπώς εδογμάτισεν, την φύσιν των όντων ετράνωσεν και τα των ανθρώπων ήθη κατεκόσμισεν.

Προαιώνιε Λόγε του Πατρός, ο την σύμπασαν κτίσιν παντοδυνάμω σου λόγω συστησάμενος, ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου, τώ έτει δύο χιλιάδες και δέκα εννέα, φυλάττων εν ειρήνη τους δούλους σου, ως αγαθός και φιλάνθρωπος.»

Αυτή την καινούρια χρονιά, ας θυμηθούμε ότι είναι ουτοπία σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας να στηριζόμαστε μόνο στις δυνατότητές μας και -πολύ χειρότερα- στις αδυναμίες μας. Ας γείρουμε να ταπεινωθούμε και να γίνουμε άρχοντες της βούλησης και των παθών μας. Ας στηρίξουμε τις ελπίδες μας στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, τον μόνο αληθινό Θεό, πράττοντας παράλληλα το ανθρωπίνως δυνατόν.

Αυτό το ξεχωριστό νέο έτος, ας γίνουμε σοφότεροι σε όλες μας τις σκέψεις και τις ενέργειες. Το έτος 2019 θα αποδειχθεί ένα από τα σημαντικότερα της ιστορίας του έθνους μας. Ας προσευχηθούμε να πάνε όλα κατ’ ευχήν και να είμαστε εμείς όλοι αυτοί που θα συνεισφέρουμε στην θετική κατάληξη της εθνικής μας πορείας.

Καλή και ευλογημένη χρονιά σε όλες και όλους!

Νίκος Ταμουρίδης

Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ

Το αμπετσεντάρ και η μυθολογία του…

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Στην διάρκεια του 18^ου αιώνα στον γεωγραφικό χώρο του Βιλαετίου Θεσσαλονίκης και στο νοτιότερο τμήμα του Βιλαετίου Μοναστηρίου, υπήρξε ανάγκη στενότερης επικοινωνίας μεταξύ αλλόγλωσσων πληθυσμών με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα σλαβογενές προφορικό ιδίωμα, με ρίζες σε δυτική βουλγαρική διάλεκτο, στην οποία επήλθαν σημαντικές γραμματικές και φωνητικές αλλαγές (απλοποιήσεις), ενώ προστέθηκε ένα πλήθος ελληνικών, τουρκικών, βλάχικων και αρβανίτικων λέξεων. Προέκυψε έτσι ένα γλωσσικό μέσο επικοινωνίας που κατατάσσεται γλωσσολογικά στην κατηγορία των βοηθητικών γλωσσών πίτζιν(pidgin). Το ιδίωμα αυτό (εντόπια ή εντόπικα όπως το αποκαλούν οι ομιλητές του) προφανώς δεν ταυτίζεται με την βουλγαρική γλώσσα και αυτός ήταν ο λόγος που αναφερόταν από τρίτους (λογοτέχνες, διπλωμάτες κλπ) ως «μακεδονική γλώσσα» με την έννοια ότι μιλιόταν στην Μακεδονία. Από το γεγονός αυτό μέχρι το σημείο ορισμένοι σκοπιανολάγνοι να ισχυρίζονται ότι αυτό αποτελεί απόδειξη ότι η Ελλάδα δεχόταν από παλιά την ύπαρξη σκοπιανής («μακεδονικής») γλώσσας αποτελεί ουρανομήκη ανοησία και φτηνή δικαιολογία αρρωστημένων εγκεφάλων.

Το κρίσιμο στοιχείο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής εντοπίζεται στο θέμα της εθνοτικής κατάταξης αυτών των αλλόφωνων πληθυσμών λόγω εσφαλμένης προσέγγισης, που ταυτίζει την γλώσσα με την συνείδηση και χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν, αλλά και σήμερα σκοπίμως. Πρέπει να καταστεί απολύτως σαφές ότι οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ ομιλουμένης γλώσσας και εθνοτικού προσδιορισμού πρέπει να αποφευχθεί, όπως μας διδάσκει η διεθνής επιστημονική εμπειρία.

Τα τελευταία χρόνια επιχειρείται από συγκεκριμένα κέντρα η αμφισβήτηση της ελληνικής συνείδησης τωναλλόφωνων Ελλήνων (σλαβόφωνων, βλαχόφωνων, αρβανιτόφωνων) και ειδικότερα αυτών των βορειότερων περιοχών. Αντί απαντήσεως, παρατίθεται χαρακτηριστικό απόσπασμα από επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλαν το 1903 κάτοικοι της πόλης του Μοναστηρίου (Βιτώλια) προς τις Μεγάλες Δυνάμεις: «...λαλούμεν ελληνιστί, βλαχιστί, αλβανιστί, βουλγαριστί, αλλά ουδέν ήττον εσμέν άπαντες Έλληνες και ουδενί επιτρέπομεν να αμφισβητεί προς  ημάς τούτο...» («Μηνιαία εθνική ανασκόπησις: Η κατάστασις εν Μακεδονία», Ελληνισμός, έτος 6ο, φύλλο 9ο (1903), σ. 717).

 Στις 27 Νοεμβρίου 1919, με την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ (Neuilly sur Seine), που καθόριζε τις τύχες της Βουλγαρίας μετά την ήττα της στον Α’ ΠΠ και της ελληνοβουλγαρικής Σύμβασης που επακολούθησε, όλοι οι Έλληνες και Βούλγαροι πολίτες που ανήκαν σε εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες μπορούσαν να μεταναστεύσουν εκατέρωθεν υπό την εποπτεία μικτής διακρατικής επιτροπής. Οι ρυθμίσεις αυτές όμως δεν εφαρμόστηκαν παρά μόνον κατόπιν της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάννης το φθινόπωρο του 1923, μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας. Στο διάστημα που μεσολάβησε, η ελληνοβουλγαρική ανταλλαγή καρκινοβατούσε καθώς, σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι βουλγαρίζοντες σλαβόφωνοι ήσαν εξαιρετικά απρόθυμοι να μεταναστεύσουν. Γι' αυτό, επανειλημμένα, παρατάθηκε η ισχύς της σύμβασης, προκειμένου να υπερνικηθούν οι δισταγμοί τους, που όπως διαπιστώθηκε οφείλονταν στις δραστηριότητες της βουλγαρικής ΕΜΕΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση), η οποία συστηματικά ενεθάρρυνε να παραμείνουν στην Ελλάδα. 

Με τους διακανονισμούς αυτούς η κατάσταση στην Μακεδονία έτεινε να εξομαλυνθεί, αλλά τα γεγονότα που ακολούθησαν εκμηδένισαν αυτήν την προοπτική. Ενώ η αμοιβαία μετανάστευση έτεινε να αποσοβήσει ειρηνικά και οριστικά το μειονοτικό, η κατάσταση περιπλέχθηκε, όταν το Νοέμβριο του 1924 το ΚΚΕ, παρά τις αντιδράσεις ορισμένων μελών του, αποδέχθηκε τη διακήρυξη της Κομιντέρν για "ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία", οπότε και άρχισε να προωθείται και ο διαβόητος όρος «Σλαβομακεδόνες».

Οι ανησυχίες για τις εξελίξεις αποκτούσαν ιδιαίτερη βαρύτητα στο πλαίσιο του Πρωτοκόλλου Πολίτη-Καλφώφ, που είχε προηγηθεί το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο αυτό, που υπέγραψαν οι δυο υπουργοί των εξωτερικών, η Ελλάδα αποδεχόταν ότι όλοι οι Σλαβόφωνοι της δυτικής Μακεδονίας συνιστούσαν βουλγαρική μειονότητα, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι η μεγάλη πλειονότητα από αυτούς, όχι μόνο είχαν επιλέξει οικειοθελώς την ελληνική εθνική ταυτότητα, αλλά είχαν ήδη πιστοποιήσει την επιλογή τους αυτή με τη δράση τους στο Μακεδονικό Αγώνα και στους πολέμους της περιόδου 1912-1922.

Η ελληνική αυτή αδεξιότητα προκάλεσε την άμεση αντίδραση της Σερβίας, η οποία, ανησυχώντας για τις μοιραίες συνέπειες που θα είχε η ανακίνηση παρομοίου θέματος εντός των δικών της συνόρων, κατήγγειλε την ελληνοσερβική συνθήκη συμμαχίας του 1913 και ζήτησε την αναγνώριση των Σλαβόφωνων ως σερβική μειονότητα. Εξίσου άμεση ήταν η αντίδραση και του ελληνικού πολιτικού κόσμου που τελικά, μερικούς μήνες αργότερα, οδήγησε στην άρνηση επικύρωσης του πρωτοκόλλου από τη Βουλή.

Αν και στο πρωτόκολλο Πολίτη – Καλφώφ, δεν υπήρξε καμία αναφορά σε αναγνωστικά, παρά μόνον στην ίδρυση σχολείων για τις μειονότητες, αποφασίστηκε η έκδοση δύο βιβλίων: Ένα για τους Έλληνες της Βουλγαρίας, το οποίο ονομάσθηκε ‘ΑΛΦΑΒΗΤΑ’. Το δεύτερο, με λατινικούς χαρακτήρες, για τους Βούλγαρους που κατοικούσαν στην Ελλάδα, το οποίο δεν ήταν άλλο από το γνωστό ‘ABECEDAR‘, το οποίο επικαλούνται σήμερα οι Σκοπιανοί ως «Μακεδονικό» αναγνωστικό.

Το αναγνωστικό Abecedar εκδόθηκε τον Μάϊο του 1925 από την ελληνική κυβέρνηση, διανεμήθηκε στις αρχές του 1926 στην περιοχή Αμυνταίου και αποσύρθηκε την ίδια χρονιά λόγω αντιδράσεων των κατοίκων.

Κλείνοντας, είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί, ότι η κατασκευασμένη το 1944-45 «μακεδονική» γλώσσα των Σκοπίων, ελάχιστη σχέση έχει ιστορικά και γλωσσολογικά με το ιδίωμα των γηγενών Μακεδόνων Ελλήνων και συγχέεται σκόπιμα για προφανείς λόγους. Αξίζει να τονιστεί επίσης ότι οι βουλγαρίζοντες σλαβόφωνοι που είχαν δηλώσει «Έλληνες» και απέφυγαν την ανταλλαγή, κατά την διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκαν μαζικά στην ένοπλη βουλγαρική Οργάνωση «Οχράνα», αλλά εν όψει της προδιαγραφόμενης ήττας του Άξονα μεταπήδησαν μετά από συμφωνία με τον Τίτο (και αφού βαφτίστηκαν «Μακεδόνες») στην περιβόητη οργάνωση ΣΝΟΦ, που μετεξελίχθηκε σε ΝΟΦ, πολέμησε στο πλευρό του ΔΣΕ εναντίον του Εθνικού Στρατού και μετά την ήττα κατέφυγαν όλοι στην Γιουγκοσλαβία. Όσοι δεν εκδηλώθηκαν τα χρόνια εκείνα, άρχισαν να εμφανίζονται από την δεκαετία του ’80 ως «εθνικά μακεδόνες» και σήμερα εμφανίζονται ως …καταπιεσμένη μειονότητα, με την υποστήριξη ξένων κέντρων, αλλά και ποικιλώνυμων «προοδευτικών» και αριστερών εθνομηδενιστών, οι οποίοι αγνοώντας παντελώς πρόσωπα και καταστάσεις, επιχειρούν θρασύτατα να μας πείσουν για τα καλά και χρήσιμα της απαράδεκτης Συμφωνίας των Πρεσπών.

Έδεσσα, 18-12-2018

Πηγές

1. Βασίλη Κ. Γούναρη, Οι Σλαβόφωνοι της Μακεδονίας: Η πορεία της ενσωμάτωσης στο ελληνικό εθνικό κράτος 1870 – 1940, Θεσσαλονίκη, 1994 

      2. Αλέξανδρος ∆άγκας - Γιώργος Λεοντιάδης, «Κοµιντέρν και Μακεδονικό: Το ελληνικό παρασκήνιο, 1924», Θεσσαλονίκη, 2008  

3. Λαμψίδη, Θ. Ιωάννου, «Γραμματική της Βουλγαρικής γλώσσας», Θεσσαλονίκη 1981  

4. Ν. Βασιλειάδης-Δ. Ευαγγελίδης, «Από τον Σλαβομακεδονισμό στον Σκοπιανό Μακεδονισμό: Η γενεαλογία μιας εθνολογικής λαθροχειρίας», Θεσσαλονίκη, 2017

                                                                                     Ο ηγέτης, οι υποκινητές, ο στρατός και η εκκλησία!

Γιατί δεν αντιδρούν οι Έλληνες;

Το πηγαίο αυτό ερώτημα περιφέρεται σε εκατομμύρια χείλη, πένες, πανό, αφίσες και ηλεκτρονικά πληκτρολόγια, δείχνοντας την έκδηλη απορία και αγωνία ελλήνων αλλά και ξένων πολιτών. Παρά το γεγονός ότι τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία δείχνουν περίτρανα ότι οι Έλληνες για τα εθνικά τους θέματα αντιδρούν και ξεσηκώνονται, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι με τα όσα προδοτικά συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα, στην πολιτική, στην οικονομία, στην κοινωνική συνοχή, στην παιδεία, έπρεπε κανονικά ο λαός ήδη να έχει ανατρέψει την πολιτική κατάσταση και να φέρει μια πραγματικά δημοκρατική πατριωτική κυβέρνηση στην εξουσία.

Δεν είναι όμως τόσο απλό! Γιατί;

Γιατί, η αντίδραση του λαού σε δημοκρατίες δυτικού τύπου, σαν κι αυτή που υπάρχει στη χώρα μας, βασίζεται κατά το μείζον στην αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα. Εάν αυτοί δεν αντιδρούν, ουσιαστικά συναινούν και συμπορεύονται με την κυβέρνηση, επομένως οι μηχανισμοί και το χρήμα που διαθέτουν δεν προσφέρονται για μαζική λαϊκή αντίδραση.

Στη χώρα μας δυστυχώς η αντιπολίτευση σύμπασα καθεύδει, χειροπόδαρα δεμένη από τις κάθε λογής αμαρτίες που την βαραίνουν καθώς και από τους ξένους πάτρωνές της, αναμένοντας να εισπράξει ότι είναι δυνατόν από την πιθανή φυσιολογική φθορά της κυβέρνησης.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αυτό που μπορεί να γίνει είναι μια δημοκρατική επανάσταση του λαού, πέρα από τα κόμματα της Βουλής, τα οποία έτσι κι αλλιώς κατέχουν την μειοψηφία του 40% του συνολικού εκλογικού σώματος.

Κάθε όμως επανάσταση για να πετύχει, σύμφωνα με τον Γουσταύο Λε Μπον, Γάλλο συγγραφέα και ψυχολόγο, που εντρύφησε στην ψυχολογία των μαζών και των επαναστάσεων, χρειάζεται ένα πνευματικό αρχηγό, ο οποίος να συμπαρασύρει τα πλήθη, τους υποκινητές-δημαγωγούς, για να ενημερώσουν το λαό και να επαυξήσουν τη δυσανασχέτηση του, τον στρατό και την εκκλησία.

Ας δούμε τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας.

Όλοι ζητούν ένα αρχηγό, ένα μπροστάρη, ένα κριάρι, ένα γκεσέμι, ένα ηγέτη αναγνωρίσιμο, ικανότατο, εμφανίσιμο, να μην χρωστάει σε κανένα, να μην έχει «σκελετούς στα ντουλάπια του»! Θέλουν τον τέλειο ηγέτη να τα κάνει όλα αυτός κι αυτοί, αν ικανοποιηθούν από την όλη παρουσία και εμφάνισή του, να τον ακολουθήσουν.

Έτσι ξεφεύγουν από τις δικές τους ευθύνες, συνεχίζουν να κάνουν εκ του ασφαλούς κριτική, κρύβονται πίσω από την έλλειψη θάρρους και απολαμβάνουν την θαλπωρή του καναπέ. Ξεχνούν βέβαια, εκτός κι αν δεν γνωρίζουν, ότι ένα τέτοιο ηγέτη τη σημερινή εποχή το παντοδύναμο οικομικοπολιτικό κατεστημένο θα τον «εξαφάνιζε» από την πρώτη του εμφάνιση!

Οι υποκινητές μπορούν να υπάρξουν, πλην όμως τη σημερινή εποχή τους έχει αντικαταστήσει η «λυσσασμένη σκύλα», το σύγχρονο πλυντήριο εγκεφάλων, δηλαδή η τηλεόραση. Έτσι μένουν, όσοι αντέχουν και δεν χρωστούν, να εμφανίζονται σποραδικά, μεμονωμένα, φοβικά προσπαθώντας να περάσουν ένα επαναστατικό μήνυμα ελπίδας, με πενιχρά αποτελέσματα. Δεν λείπουν βέβαια και οι κακοί δημαγωγοί-λαϊκιστές, πατριδοκάπηλοι και θρησκειοκάπηλοι, οι οποίοι τρεφόμενοι από το υπάρχον σύστημα παρασέρνουν μαζί τους μερίδα αγνών πολιτών.

Το θέμα του Στρατού είναι αρκετά διαφορετικό από την εποχή που ο Λε Μπον έγραφε τις σκέψεις του (τέλη 19^ου - αρχές 20^ου αιώνα). Στις δημοκρατία μας έχει την δική του αποστολή και επιβάλλεται να είναι έτοιμος να υπερασπιστεί την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Για την Εκκλησία, σεβόμενος πάντα τον θεσμικό της ρόλο, θα πω ότι ως τροφός του Γένους μπορεί και επιβάλλεται να προσφέρει πολλά περισσότερα από όσα προσφέρει για το πλήρωμά της. Οφείλει να αντιδράσει άμεσα και δυναμικά στην προϊούσα αποχριστιανοποίηση και απεθνικοποίηση της χώρας μας.

Τι πρέπει λοιπόν να γίνει για να αντιδράσουν οι Έλληνες;

Θα πρέπει να κάνουν όλοι πράξη το υπό Καζαντζάκη λεχθέν: «Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω». Να γίνουν ενεργοί, ο καθένας με τις δυνατότητές του. Να ξε-σηκωθούν! Να πράξουν το χρέος τους προς την Πατρίδα!

Οι έχοντες δυνατότητες, άνθρωποι του πνεύματος, της εκκλησίας, επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες, οικονομολόγοι, στρατιωτικοί, κοινωνιολόγοι, ακαδημαϊκοί και λοιποί ανησυχούντες για το μέλλον του τόπου, να «διαβούν τον Ρουβίκωνα»! Να γίνουν υποκινητές περνώντας το μήνυμα της αναγκαίας δημοκρατικής επανάστασης όπου μπορούν. Και επειδή το πρόβλημα επιλύεται πολιτικά, να ενωθούν κάτω από ένα πολιτικό πατριωτικό μανδύα, ένα «γνήσιο» πατριωτικό πολιτικό φορέα, ο οποίος δυναμικά να διεκδικήσει με δημοκρατικό επαναστατικό τρόπο την εξουσία. Να επιδιώξουν την ένωση των Ελλήνων, όπως έπραξε ο Φίλιππος ο Μακεδών, πριν από την μεγαλειώδη εκστρατεία του γιου του Αλέξανδρου.

Ας μην περιμένουμε λοιπόν αποκλειστικά «εξ ουρανού» τον προικισμένο ηγέτη. Οι ηγέτες αναδεικνύονται στους αγώνες! Ας μη αναμένουμε αποκλειστικά τον «Αλέξανδρο». Όσοι μπορούμε ας γίνουμε «Φίλιπποι». Εξάλλου δεν θα προέκυπτε ο Αλέξανδρος αν δεν υπήρχε ο Φίλιππος.

Ας γίνουμε όλοι Φίλιπποι! Πρώτα ας ενώσουμε δυνάμεις, ας ενωθούμε! Κι ας ξεσηκωθούμε! Ήρθε η ώρα της επανάστασης της πραγματικής δημοκρατίας!

Νίκος Ταμουρίδης                                                                                                 

 Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ                                                 

 Αντιπρόεδρος Ελεύθερης Πατρίδας

Γιορτάσαμε πρόσφατα στις 21 Νοεμβρίου την Ημέρα των Ενόπλων μας Δυνάμεων, τις οποίες όλοι οι Έλληνες οφείλουν να σέβονται για την διαχρονική προσφορά τους. Ας δούμε όμως γιατί υπάρχουν οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και γιατί είναι τόσο σημαντικές για την Πατρίδα μας!

 «Πόλεμος πατήρ πάντων», διατρανώνει η γνωστή ρήση του Ηράκλειτου, ο οποίος ουσιαστικά δηλώνει ότι σε όλα τα όντα και τις δημιουργίες αυτών υφέρπει πάντα κάποιας μορφής σύγκρουση που κυριαρχεί και δομεί τις μεταξύ τους σχέσεις.

 Πόλεμος και ειρήνη αποτελούν διαχρονικά «άρρηκτο ζεύγος» και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για το ένα μέλος χωρίς ταυτοχρόνως να αναφερθούμε στο άλλο. Ο πόλεμος υπάρχει και κατά την διάρκεια της ειρήνης χωρίς την οποία δεν υφίσταται, ενώ η ειρήνη χωρίς τον πόλεμο δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.

Ο Πόλεμος, με όποια μορφή κι αν εκφράζεται, αποτελεί δυστυχώς μια πραγματικότητα, σε όλο το διάβα της ζωής αυτού του πλανήτη. Και ο φορέας που βασικά υλοποιεί αυτή τη θλιβερή αναγκαιότητα, που διεξάγει δηλαδή τον πόλεμο, είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις κάθε οργανωμένης ή μη κρατικής ή εθνικής οντότητας.

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, από αρχαιοτάτων χρόνων, εδώ σ’ αυτή την ιερή γωνιά της Ευρώπης, υφίστανται με την όποια μορφή τους  κάθε φορά και οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, ως γνήσιος εκφραστής των αγώνων που έδωσε σύσσωμο το Έθνος, πάντοτε συνυφασμένες με την ύπαρξη της Ελλάδας και με το μέγιστο πανανθρώπινο αγαθό της ελευθερίας. 

Η πολυθρύλητη ενότητα και οι παθογένειες του πατριωτικού χώρου

Εισαγωγικά

Τελευταία, εδώ και μερικούς μήνες, έχει αναπτυχθεί μια έντονη φιλολογία για την ανάγκη ενότητας του πατριωτικού χώρου, ένα αίτημα προφανές και αυτονόητο σε πρώτη ανάγνωση με το οποίο ασφαλώς ουδείς λογικός πολίτης που αυτοπροσδιορίζεται ως πατριώτης θα διαφωνούσε. Το αίτημα αυτό, όπως διαπιστώνεται, είναι ιδιαίτερα δημοφιλές μεταξύ ατόμων που μέχρι πρόσφατα δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ ενεργά με κινήσεις, οργανώσεις, εκδηλώσεις και τα τεκταινόμενα του «χώρου», έχοντας μάλιστα πλήρη άγνοια προσώπων και καταστάσεων, κυρίως όμως των πολιτικών διαδρομών, καθώς και της σοβαρότητας ενός εκάστου των «πρωταγωνιστών».

Με τις μαζικές και αυθόρμητες κινητοποιήσεις των απλών πολιτών, που αποτυπώθηκαν στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας για την Μακεδονία, αλλά και τις πάμπολλες δυναμικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε όλη την Ελλάδα εναντίον της προδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών, σημειώθηκε ένα έντονο κύμα δραστηριοποίησης και αναζήτησης πολιτικού φορέα που θα εκπροσωπούσε γνήσια τον πατριωτικό χώρο. Ήταν πλέον προφανές ότι τα παλιά παρηκμασμένα πολιτικά σχήματα αδυνατούσαν να εκφράσουν την απαίτηση για πειστικές λύσεις και εφικτές προτάσεις εξόδου από τα σημερινά αδιέξοδα στα κρίσιμα, οικονομικά, κοινωνικά, δημογραφικά και κυρίως ΕΘΝΙΚΑ ζητήματα της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν να αποστασιοποιούνται ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού από τα υπάρχοντα κόμματα του κοινοβουλίου και να ωριμάζει η αναζήτηση ενός νέου, αξιόπιστου πατριωτικού πολιτικού φορέα, όπως προαναφέρθηκε.

Ίδρυση «ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ»

Στο σημείο αυτό αξίζει να τονιστεί ότι από τον Οκτώβριο του 2016, μια ομάδα πολιτών, έντονα προβληματισμένων για αυτά που συνέβαιναν στην χώρα μας και κυρίως για τις εξελίξεις που έρχονταν, ενώσανε δυνάμεις, δημιουργώντας την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, με μοναδική φιλοδοξία να αγωνιστούν υπέρ Χριστού και Πατρίδας. Βασικό ενοποιητικό στοιχείο της ανθρωπογεωγραφίας τους: Άτομα καταξιωμένα στους χώρους επαγγελματικής παρουσίας, μέσα στην κοινωνία, από διαφορετικές περιοχές της Ελλάδος, που δεν υπήρξαν ποτέ ανεπάγγελτοι «επαγγελματίες της πολιτικής», κομματικοδίαιτοι ή κρατικοδίαιτοι, χωρίς βεβαρημένο παρελθόν, χωρίς «κρυμμένους σκελετούς» που δημιουργούν εξαρτήσεις. Σε αυτόν τον αγώνα εισήλθαν με ανιδιοτέλεια, λειτουργώντας πάντα στη βάση της ελληνορθόδοξης ανθρωπιστικής συλλογικότητας (απόρριψη του παλαιοκομματικού αρχηγοκεντρικού μοντέλου, κυρίαρχο όργανο η Διοικούσα Επιτροπή, από άτομα εγνωσμένου κοινωνικού, επιστημονικού, επαγγελματικού κύρους).

Προσπάθειες για την επίτευξη της ενότητας

Ένα από τα κυρίαρχα θέματα που απασχόλησαν την συλλογική ηγεσία της Παράταξης ήταν και αυτό της ενότητας του «πατριωτικού χώρου». Προς την κατεύθυνση αυτήν κινήθηκε, από τον Δεκέμβριο του 2017, η νέα Πολιτική Παράταξη «Ελεύθερη Πατρίδα» με την σύνταξη ενός Συμφώνου Συνεργασίας, στο οποίο αναφέρονται οι βασικές αρχές και πολιτικές στοχεύσεις της (τα προτάγματα, όπως χαρακτηρίζονται), ξεκινώντας έτσι έναν κύκλο επαφών και συζητήσεων. (Το πλήρες κείμενο υπάρχει εδώ:

http://eleftheripatrida.gr/epikairotita/deltia-typou/338-deltio-typou-symfono-synergasias-patriotikon-dynameon)

Αποφασίστηκε εξ αρχής να αποκλείονται πρόσωπα και παρατάξεις τα οποία ψήφισαν μνημόνια, πρώην στελέχη συστημικών κομμάτων, καθώς και αναξιόπιστα άτομα με αμφιλεγόμενο παρελθόν. Λεπτομέρειες για την διαδικασία και το σκεπτικό αυτής της προσπάθειας υπάρχουν εδώ:

http://eleftheripatrida.gr/arthrografia/296-peri-tis-enotitas-tou-patriotikoy-xorou

Δυστυχώς, όπως διαπιστώθηκε, ο λεγόμενος πατριωτικός χώρος στην πατρίδα μας νοσεί θανάσιμα. Και τούτο διότι στον χώρο αυτόν λείπει η ενότητα επειδή απουσιάζουν η ειλικρίνεια και η ανιδιοτέλεια. Αντιθέτως περισσεύουν ο εγωκεντρισμός, η ιδιοτέλεια, η φιλαυτία και η φιλαρχία. Δεν είναι τυχαίο επομένως που η πατρίδα μας βρίσκεται στην τραγική αυτή κατάσταση, με αμφίβολη πλέον την πιθανή πορεία επιστροφής, όπως αναφέρεται και στο σχετικό Δελτίο Τύπου που δημοσιεύθηκε σχετικά πρόσφατα από την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ όπου περιγράφονται τα αποτελέσματα από τις άκαρπες προσπάθειες των επαφών με στόχο την ενότητα (Βλ. εδώ:

http://eleftheripatrida.gr/epikairotita/deltia-typou/315-oi-pathogeneies-tou-patriotikoy-xorou ).           

Πρόσφατες εξελίξεις