Αύγουστος, ο μήνας της Παναγιάς!
Αύγουστος, ο μήνας της Παναγιάς!
*Του Βασίλη Τσαφαρίδη
Είναι γνωστό σε όλους μας πως ο Αύγουστος είναι ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού, αλλά και ο μήνας της μεγάλης εορτής της Ορθοδοξίας μας, «Της Κοιμήσεως της Θεοτόκου μας», το λεγόμενο ‘’ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ’’.
Με αφορμή λοιπόν της μεγάλης εορτής και ξεφυλλίζοντας σήμερα το αρχείο μου, η ματιά μου έπεσε σε ένα περιστατικό που περιγράφεται στην Λαογραφία του Γ. Μέγα, που ειλικρινά με συγκλόνισε για το πόσο επίκαιρο είναι στις ημέρες μας.
Λέει λοιπόν:
«Στα μαύρα χρόνια της κατοχής, τότε που συχνά δεν είχαμε ούτε μπουκιά ψωμί, μια γερόντισσα άναβε κάθε βράδυ το καντηλάκι της στην Παναγία. Όταν κάποιος την παρατήρησε, γιατί σπαταλά το πολύτιμο τότε σαν χρυσάφι λαδάκι, η γερόντισσα αποκρίθηκε: "Και με τι μούτρα θα της ζητήσω Χάρη"!
Θαύμασα για το φιλότιμο της γερόντισσας και συγχρόνως ένοιωσα ντροπή. Ντράπηκα γιατί ως Έλληνες ανέκαθεν είχαμε μια βαθιά λατρεία στην Παναγία μας, γιατί νοιώθουμε ότι είμαστε παιδιά Της και ότι είναι η Μητέρα μας. Τούτο το μαρτυρούν τα τόσα επίθετα που Της δώσαμε, τα τόσα εκκλησάκια και Ναούς που τα ονοματίσαμε με το όνομά Της, αλλά και την ζωγραφίσαμε και στις κόγχες των Ναών μας ως "Πλατυτέρα των Ουρανών" που μας αγκαλιάζει με στοργή και ως Μεσίτρια μας ανεβάζει στον ουρανό, όπου δεσπόζει ο Δημιουργός των απάντων Υιός Της.
Ντράπηκα στην κυριολεξία σκεπτόμενος το φιλότιμο της γερόντισσας και την αφιλοτιμία την δικιά μας, των πολιτών και των πολιτικών της σημερινής Ελλάδας. Η Παναγία μας ανέκαθεν ήταν η Προστάτης του Έθνους μας και της Πατρίδας μας, δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε αυτό. Αλήθεια, τι θα ήμασταν άραγε χωρίς την Παναγία μας που όλοι μας ως Λαός στις συμφορές και τις πίκρες μας την έχουμε ως Μάνα μας;