Γράφει ο Τιπούρτης Τρύφωνας*

Το έβγαλε το διάγγελμα... Από την Ιθάκη... ωσάν τον πολυμήχανο Οδυσσέα...
αυτό που δεν ξέρω βέβαια είναι αν θεωρεί εαυτόν, βασιλιά της Ιθάκης και της Ελλάδος όλης...

Έπειτα από το περιβόητο αυτό  διάγγελμα, λοιπόν, περί τερματισμού των μνημονίων, κάνοντας την αναδρομή του, θέλω να κάνω και εγώ μία αναδρομή στο ... 
χθες και το σήμερα.

Στο χθες και το σήμερα, που το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων μέρα με την ημέρα μειώνεται δραματικά.

Στο χθες και το σήμερα,  που το σύστημα εξουσίας εκπροσωπούμενο απ' την κυβέρνηση εκφράζει απολύτως τα συμφέροντα των τραπεζών, των δανειστών-τοκογλύφων, και των μη αιρετών "νταβατζήδων" των Βρυξελλών.

Στο χθες και το σήμερα, που κάθε μέρα ο πολίτης σπρώχνεται σε ακραίες καταστάσεις, και που το ίδιο το σύστημα εξουσίας μέσω της οικονομικής ασφυξίας, έντεχνα προκαλεί.

Στο χθες και το σήμερα, που η κυβέρνηση καθημερινά, ανακαλύπτει νέους φόρους, νέες απειλές, και νέα πρόστιμα και μηχανεύεται νέους τρόπους για να καταπατήσει όσες ελάχιστες ευνοϊκές ρυθμίσεις έχουν γίνει για τους πολίτες.

Στο χθες και το σήμερα, που είναι φανερό πως αυτή η πολιτική οδηγεί συνειδητά τους χρεώστες του κράτους και των τραπεζών -τους οποίους με δόλο κατάστησαν χρεώστες-, τους οδηγεί στην απώλεια της περιουσίας τους, και την κατάσχεση των εσόδων τους.

Στο χθες και το σήμερα, που το σχέδιο εξαθλίωσης ενός λαού βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, και μάλιστα με πλήρη συνείδηση από το πολιτικό σύστημα της χώρας, που αποτελείται από επαγγελματίες δολοφόνους.

Στο χθες και το σήμερα, που αν μη τι άλλο, ο ελληνικός λαός βρίσκεται εν μέσω μιας πλήρης εξέλιξης πολέμου εναντίον του. Εναντίον του, από προδότες πολιτικούς, οι οποίοι από ίδιο όφελος, για προσωπικό τους πλουτισμό, που προέρχεται από την νομή της εξουσίας, μακελεύουν το ίδιο τους το αίμα τους.

Στο χθες και το σήμερα, που η κατάσταση αυτή, με αρωγό έναν λαό υποταγμένο, ένα λαό ραγιά, θα φτάσει σύντομα στο απροχώρητο.

Στο χθες και το σήμερα, που ο αριστερός Αλ6ς Τσίπρας πρωτοστάτησε στην φασιστική απόφαση της ανατροπής της λαϊκής βούλησης, φοβούμενος οποιοδήποτε πρόβλημα στην Ελληνική κοινωνία, ή υποταγμένος και παραδομένος στις ορέξεις των νεοταξιτών φασιστών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του γκεμπελικού Σόιμπλε, της Ναζιστικής Μέρκελ, της νυφίτσας Ντάισελμπλουμ, και των μασόνων Γιουνκέρ και Σούλτς.

Πρωτοστάσησε, συνοδευόμενος από όλους τους υπόλοιπους αρχηγούς των πολιτικών αποκομμάτων, της αντιπολίτευσης.
Αυτών των ίδιων αποκομμάτων που ο Ελληνικός λαός, θα πάει στις επόμενες κάλπες να ψηφίσει.  
Αυτών των αποκομμάτων, που ένα από αυτά (βλέπε ΝΔ) άλλαξε αρχηγό και έβαλε έναν χειρότερο από εκείνον που είχε, και τώρα σύμφωνα πάντα με δημοσκοπήσεις, ο Ελληνικός λαός, δίνει προοπτική κυβέρνησης, μεγαλώνοντας στην πρόθεση ψήφου το ποσοστό που πήρε στις προηγούμενες εκλογές.

Έλληνες, πνευματικοί της Ευρώπης κηδεμόνες!

ΔΕΝ απογοητευόμαστε! Δεν τα παρατάμε! Μένουμε όρθιοι!

Όσο και να θέλουν να μας διαλύσουν σαν έθνος και σαν κράτος οι ξένοι εχθροί μας με τους ντόπιους προδότες, δεν μπορούν να το πετύχουν!

Όσο και να θέλουν να ξεφύγουν από εμάς, δεν μπορούν, γιατί χωρίς εμάς …δεν υπάρχουν!

Γιατί:

”Αξιοθαύμαστον όντως το ελληνικόν έθνος, όπερ επί χρονικού διαλείμματος εικοσιτεσσάρων αιώνων, υπήρξεν εν τοις γράμμασι και τω πολιτισμώ απαράμμιλον και ανυπέρβλητον πρότυπον.

Οι Έλληνες ελεύθεροι μεν όντες και αυτόνομοι, διέδοσαν την ελληνική παιδείαν ανά πάσαν την Ασίαν και την Λιβύην. Υπόδουλοι δε, εγένοντο πάλιν διδάσκαλοι των άλλων εθνών.

Επί τρεισκαιδέκα εκατονταετηρίδες, διέσωσαν ακμαίον και σχεδόν ειπείν αδιάκοπον την πνευματικήν αυτών ηγεμονίαν, επί ένδεκα πάλιν εκατονταετηρίδας επαιδαγώγησαν βαρβάρους ή απαιδεύτους λαούς. Επί των σταυροφοριών αι Ελληνικαί πόλεις, μεσταί περικαλλών κτιρίων, ναών και ευρυπέδων και παντοίων άλλων αρχιτεκτονικών και καλλιτεχνικών ιδρυμάτων απέσπασαν τον θαυμασμόν των αξέστων και αφιλανθρώπων εκ της Εσπερίας αγωνιστών.

Επί τέλους δε, καθ' ήν χρόνου στιγμήν έμελλον να περιέλθωσιν εις ζυγόν βάρβαρον και να αποβάλλωσιν όνομα και ύπαρξιν, ανέπεμψαν την εσχάτην λάμψην σβεννυμένης φλογός, αποδείξαντες μεγαλοφυείς άνδρας, ανταξίους των παλαιών χρόνων, αλλά και μετά την πτώσιν αυτών φεύγοντες της πατρίδος τον όλεθρον, εγένοντο αύθις ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ!''

Αυτά αναφέρονται στην εισαγωγή του έργου του Πλήθωνος, από τον σημαντικότερο Ιταλό ποιητή της Αναγεννήσεως, τον Λεοπάρντι (Δ. Θερειανού, βιογραφία Αδ. Κοραή, 1890).

Είμαστε εδώ! Ενώνουμε δυνάμεις! Ενημερωνόμαστε, πιστεύουμε, αγωνιζόμαστε, νικάμε!

Νίκος Ταμουρίδης                                                                                                

Αντιστράτηγος (ε.α)- Επίτιμος Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ                    

Αντιπρόεδρος Ελεύθερης Πατρίδας

Περί της ενότητας του πατριωτικού χώρου

Το τελευταίο χρονικό διάστημα επανέρχεται συχνά στις συζητήσεις το θέμα της ενότητας του «πατριωτικού» χώρου με βασικό αίτημα να συνενωθούν, με κάποια μορφή, οι πολιτικές δυνάμεις, όσες εντάσσονται σ’ αυτόν, ώστε να υπάρξει πιθανότητα εκπροσώπησης στην Βουλή που θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές. Πρόσφατα σχετικά, το ζήτημα επανήλθε με τις δηλώσεις για την δημιουργία ενός “πατριωτικού μετώπου” από κάποιο κόμμα που πρόκειται να ιδρύσουν μελλοντικά (!) οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Δ. Καμμένος και Τ. Μπαλτάκος.

Θεωρητικά, ουδείς λογικός πολίτης, που αυτοπροσδιορίζεται ως πατριώτης και τοποθετείται πολιτικά στον πατριωτικό χώρο, θα είχε αντίρρηση για μια σοβαρή εξέλιξη (και όχι πυροτεχνήματα όπως το προαναφερθέν) που θα οδηγούσε στην ενότητα. Δυστυχώς όμως, υπάρχει πάντοτε απόκλιση μεταξύ θεωρίας και πράξης με αποτέλεσμα, όταν απομακρυνόμαστε από την περιοχή των ευχολογίων και των αγαθών ή μη προθέσεων, να αναφύονται τα ουσιαστικά και πρακτικά προβλήματα, τα οποία δυσχεραίνουν αυτές τις προσπάθειες.

Ένα από τα πλέον σοβαρά ζητήματα που προκύπτουν μεταξύ των διαφόρων σχηματισμών είναι το ποιος θα ηγηθεί, με απλά λόγια ποιος θα είναι «αρχηγός» και ενώ συμφωνούν πολιτικά, δεν προχωρούν στη σύμπηξη ενός γνήσιου πατριωτικού πόλου, γιατί προτάσσουν το "εγώ" έναντι του "εμείς" και της Πατρίδας. 

Ένα άλλο ζήτημα, που συνήθως αποσιωπάται, είναι το πώς προσδιορίζεται αυτός ο «χώρος» και με ποια κριτήρια. Υπάρχουν και άλλα πρακτικά θέματα, όπως για παράδειγμα ποια μορφή θα έχει αυτός ο πολιτικός φορέας, θα είναι ισότιμη συνεργασία «συνιστωσών» με στόχο μια εκλογική σύμπραξη ή ένα ενιαίο πολιτικό κόμμα στο οποίο θα ενταχθούν τα υπάρχοντα κόμματα, κινήσεις, ομάδες κλπ; Τέλος, ένα ακόμη ζητούμενο είναι η αξιολόγηση των υπαρχόντων σχημάτων με βάση την σοβαρότητά τους, αλλά και το «ειδικό βάρος» τους, καθώς και το ποιοι θα κάνουν αυτήν την αξιολόγηση.

Πιστεύουμε ότι μετά τα παραπάνω γίνεται εύκολα αντιληπτό από τον καθένα ότι η υπόθεση «ενότητα του πατριωτικού χώρου» δεν είναι κάτι το απλό, ούτε κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί εύκολα, πατώντας απλώς ένα «κουμπί». Εάν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι στον χώρο αυτόν συνωθούνται άτομα με βεβαρυμένο πολιτικό παρελθόν, μικροαπατεώνες, διάφοροι γραφικοί τύποι, αλλά και διανοητικά διαταραγμένες προσωπικότητες, τότε ίσως αρχίσουν κάποιοι να προβληματίζονται όχι μόνον για το πώς θα μπορούσε να υπάρξει «ενότητα», αλλά και για την σκοπιμότητα μιας τέτοιου είδους ενότητας, η οποία είναι ηλίου φαεινότερον ότι στο μόνο που μπορεί να καταλήξει είναι το απόλυτο αδιέξοδο.

Αύγουστος, ο μήνας της Παναγιάς!

*Του Βασίλη Τσαφαρίδη

Είναι γνωστό σε όλους μας πως ο Αύγουστος είναι ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού, αλλά και ο μήνας της μεγάλης εορτής της Ορθοδοξίας μας, «Της Κοιμήσεως της Θεοτόκου μας», το λεγόμενο ‘’ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ’’.

Με αφορμή λοιπόν της μεγάλης εορτής και ξεφυλλίζοντας σήμερα το αρχείο μου, η ματιά μου έπεσε σε ένα περιστατικό που περιγράφεται στην Λαογραφία του Γ. Μέγα, που ειλικρινά με συγκλόνισε για το πόσο επίκαιρο είναι στις ημέρες μας.

Λέει λοιπόν:

«Στα μαύρα χρόνια της κατοχής, τότε που συχνά δεν είχαμε ούτε μπουκιά ψωμί, μια γερόντισσα άναβε κάθε βράδυ το καντηλάκι της στην Παναγία. Όταν κάποιος την παρατήρησε, γιατί σπαταλά το πολύτιμο τότε σαν χρυσάφι λαδάκι, η γερόντισσα αποκρίθηκε: "Και με τι μούτρα θα της ζητήσω Χάρη"!

Θαύμασα για το φιλότιμο της γερόντισσας και συγχρόνως ένοιωσα ντροπή. Ντράπηκα γιατί ως Έλληνες ανέκαθεν είχαμε μια βαθιά λατρεία στην Παναγία μας, γιατί νοιώθουμε ότι είμαστε παιδιά Της και ότι είναι η Μητέρα μας. Τούτο το μαρτυρούν τα τόσα επίθετα που Της δώσαμε, τα τόσα εκκλησάκια και Ναούς που τα ονοματίσαμε με το όνομά Της, αλλά και την ζωγραφίσαμε και στις κόγχες των Ναών μας ως "Πλατυτέρα των Ουρανών" που μας αγκαλιάζει με στοργή και ως Μεσίτρια μας ανεβάζει στον ουρανό, όπου δεσπόζει ο Δημιουργός των απάντων Υιός Της.

Ντράπηκα στην κυριολεξία σκεπτόμενος το φιλότιμο της γερόντισσας και την αφιλοτιμία την δικιά μας, των πολιτών και των πολιτικών της σημερινής Ελλάδας. Η Παναγία μας ανέκαθεν ήταν η Προστάτης του Έθνους μας και της Πατρίδας μας, δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε αυτό. Αλήθεια, τι θα ήμασταν άραγε χωρίς την Παναγία μας που όλοι μας ως Λαός στις συμφορές και τις πίκρες μας την έχουμε ως Μάνα μας;

Χωρισμός Πολιτείας καί Ἐκκλησὶας;

*Τοῦ Χάρη Δημούτσου, δημοσιογράφου

Πολλές φορές ἔχει ἀκουστεῖ αὐτό τό «σύνθημα», σέ διάφορες ἐποχές, ἀλλά πάντα ἀπό μία συγκεκριμένη ἰδεολογική πλευρά. Τό σημαντικό εἶναι ὅ,τι ποτέ δέν διευκρινίζουν τί ἀκριβῶς ἐννοοῦν. Ὅπως στό δημοψήφισμα τοῦ 2015, δέν ἐξήγησαν τί εἶναι τό ΝΑΙ καί τί τό ΟΧΙ τό ὁποῖο μανιωδῶς ὑποστήριξαν, κατόπιν ἐφάρμοσαν μεγαλοπρεπῶς τό ΝΑΙ, καί οὔτε γάτα, οὔτε ζημιά.

Ἡ ἐνσυνείδητη ἀσάφεια, ἀφήνει τρία νοήματα: Α) Τό νά μήν παρεμβαίνουν οἱ ἐπίσκοποι στά κοινωνικά καί τά πολιτικά δρώμενα. Β) Νά μήν πληρώνεται ὁ Κλῆρος ἀπό τό κράτος καί Γ) Νά ἐπιβληθεῖ ἄθρησκο κράτος. Αὐτά εἶναι τρία διαφορετικά θέματα, στά ὁποῖα κάποιοι μπορεῖ νά βλέπουν θετικά τό ἕνα καί νά διαφωνοῦν κατηγορηματικά σέ ἄλλο, ἀλλά οἱ ἰθύνοντες ἠθελημένα ἀφήνουν αἰωρούμενο τό αἴτημα, ὤστε νά τά ἀθροίζουν ὅλα μαζί. Ἄς τά πάρουμε ὅμως μέ τήν σειρά:

Α) Ἐκκλησία σύμφωνα μέ τήν ἑλληνική γλῶσσα, εἶναι ἡ σύναξις τοῦ λαοῦ. Ἐπίσης κατά τήν χριστιανική ὁρολογία εἶναι, τό Σῶμα τῶν πιστῶν κλήρου καί λαοῦ. Ἄρα σέ χῶρες σέ συντριπτική πλειονότητα ὁμόδοξες καί ὁμόθρησκες, ὅπως ἡ δική μας, αὐτές οἱ ἔννοιες ταυτίζονται. Δηλαδή γιά παράδειγμα, οἱ συγκεντρώσεις ἀνά τήν κόσμο γιά τό σκοπιανό, εἶναι καθ’ ὁλοκληρίαν, φωνή τῆς ἐκκλησίας, καί ἄν ὑπάρχουν ἐπίσκοποι νά διαφωνοῦν, εἶναι ἀπόλυτη μειοψηφία τῆς πραγματικῆς ἐκκλησίας. Στήν κοινωνία βλέπουμε δημόσια πρόσωπα, ὄχι τῆς ἐνεργοῦ πολιτικῆς, νά παίρνουν θέση γιά ἄσχετα μέ τήν ἰδιότητά τους θέματα. Ἠθοποιοί, τραγουδιστές, ἀθλητές κ.ἄ., οἱ ὁποῖοι προφανῶς ἐκπροσωποῦν τόν ἐαυτό τους, ἔχουν κάθε δικαίωμα νά ὁμιλοῦν περί παντός ἐπιστητοῦ, καί οἱ Μητροπολίτες οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀφιερώθεῖ σέ κάποιες ἀξίες, μέ τίς ὁποῖες συμφωνεῖ τεράστιο πλῆθος λαοῦ, δέν ἔχει τό δικαίωμα νά ἐκφράζει γνώμη; Αὐτή λέγεται Δημοκρατία ἤ φασισμός; Τά δάφορα ἐπιμελητήρια ἔχουν συμβουλευτικό ρόλο. Γιατί δηλαδή δέν πρέπει νά ἐρωτᾶται ἡ Ἐκκλησία σέ κοινωνικά θέματα τήν στιγμή πού εἶναι ταγμένη νά ὑπερασπίζεται κάποιες ἀξίες;

«Στημένες» δημοσκοπήσεις και η χειραγώγηση των ψηφοφόρων

Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης

Μια από τις συνήθεις εφαρμογές των πληροφοριακών πολέμων αποτελούν και οι αποκαλούμενες «εκστρατείες ή επιχειρήσεις παραπληροφόρησης» (Disinformation Campaign) με στόχο την χειραγώγηση ενός λαού εκ μέρους μιας Μεγάλης Δύναμης κατά κανόνα, για πολιτικούς, οικονομικούς, γεωστρατηγικούς και άλλους λόγους. Οι επιχειρήσεις αυτές πραγματοποιούνται κατά βάση μέσω των Μ.Μ.Ε. (Μέσων Μαζικής, όχι πλέον Ενημέρωσης, αλλά Εξαπάτησης, όπως έχουν καταντήσει τα λεγόμενα «Συστημικά Μέσα», Τηλεοράσεις, Ραδιόφωνα, Εφημερίδες κλπ), τα οποία μέσω παραπειστικών ή και εντελώς ψευδών ειδήσεων, στοχεύουν στην χειραγώγηση των πολιτών και την διαμόρφωση θέσεων, απόψεων, αντιλήψεων και πολιτικής συνείδησης, που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Εξουσιαστών και του Συστήματος.
Σε ένα χαμηλότερο επίπεδο, οι επιχειρήσεις διαμόρφωσης της κοινής γνώμης από το τοπικό Πλέγμα Εξουσίας, αποτελούν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο τόσο στα ΜΜΕ, όσο και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπου τα fake news δηλ. οι ψεύτικες, κατασκευασμένες ειδήσεις, εμφανίζονται παντού.
Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και μια «είδηση» που εμφανίστηκε στις 04-8-2018 στο portal: in.gr του διαβόητου Δημοσιογραφικού Οργανισμού (άλλοτε) Λαμπράκη – Δ.Ο.Λ. (εξ ου και ΔΟΛιο συγκρότημα) και νυν Μαρινάκη (βασικού υποστηρικτή του Κυριάκου Μητσοτάκη), από τα πιο γνωστά συστημικά μέσα, που επί δεκαετίες διαμόρφωναν πολιτικές συνειδήσεις και «δημοφιλείς» απόψεις στις μάζες, μια και τα «εργαλεία» του Συγκροτήματος (εφημερίδες, περιοδικά και κάθε είδους έντυπα, στα οποία προστέθηκε τα τελευταία χρόνια και το αμαρτωλό τηλεοπτικό κανάλι MEGA) τα παρακολουθούσαν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες.
Η «είδηση» είχε τον τίτλο: «Πολιτική κατάρρευση: Κάτω από 12% ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε 1% οι ΑΝΕΛ», όπου, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι: 

Πέντε ''μοχλοί'' αιχμαλωσίας του ανθρωπίνου πνεύματος

από τη Νέα Παγκόσμια Τάξη!

Όταν στις αρχές του αιώνα μας κάποιοι μιλούσαν για την δόμηση του νέου παγκόσμιου συστήματος, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου είτε αγνοούσε το θέμα, είτε χλεύαζε, είτε δεν έδινε σημασία.
Όταν όμως ακούστηκε από επίσημα χείλη, ξένα και ελληνικά, η εφαρμογή των μέτρων επιβολής της νέας παγκόσμιας τάξης (new world order) και της σταδιακής παγκόσμιας διακυβέρνησης, τότε πολλοί άρχισαν να ανησυχούν. Και δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη ''σοφία'' για να καταλάβει κανείς ότι όλα όσα γίνονται τη σημερινή εποχή στην πατρίδα μας, στην Ευρώπη, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο, είναι αποτελέσματα της προσπάθειας εγκαθίδρυσης της νέας παγκόσμιας ''αταξίας''!
Μένω σε ένα τμήμα μόνο μιας μελέτης, που αφορά την προώθηση εφαρμογής του νέου συστήματος στο χώρο του πνεύματος. Ιδού λοιπόν ο σχεδιασμός, υποστηριζόμενος από όλα τα μέσα υποστήριξης της σημερινής εποχής, με πρώτο από όλα τα ΜΜΕ. Να οι ρόλοι τους:

Ἐσχάτη προδοσία, βίοι παράλληλοι !

* του Χάρη Δημούτσου, δημοσιογράφου

Γιά τρίτη φορά γράφουμε γιά τό θέμα τῆς Μακεδονίας, ἐπειδή τό θεωροῦμε κολοσσιαίας ἐθνικῆς σημασίας.

Τό 1959 εἶχε ἤδη ὡριμάσει ἡ ἐποχή, γιά νά τερματιστεῖ ἡ βρεττανική κυριαρχία ἐπί τῆς Κύπρου. Ἑλλαδίτες καί Κύπριοι διαδήλωναν μέ σύνθημα «Κύπρος ἕνωσις Ἑλλάς». Τό «παιχνίδι» παιζόταν μεταξύ Ἄγγλων καί Ἑλλήνων. Μέχρι ἐκείνη τήν ἐποχή, ἡ Τουρκία δέν εἶχε καμμία δικαιοδοσία, οὔτε καί ἀπαίτηση. Οἱ Ἄγγλοι ὅμως, πιστοί στό δόγμα «διαίρει καί βασίλευε», τήν κατέστησαν στίς συνθῆκες Ζυρίχης καί Λονδίνου, θεσμικό παράγοντα. Ἔτσι στήν Ζυρίχη οἱ Καραμανλῆς καί Μεντερές κατέληξαν σέ συμφωνία, ἀπουσία τῶν Κυπρίων. Κατόπιν στό Λονδίνο, οἱ Κύπριοι δεχόμενοι ἀσφυκτικές πιέσεις καί ἀπειλές ἀπό τόν Καραμανλῆ, τούς Βρεττανούς καί τούς Ἀμερικανούς, οἱ ὁποῖοι «ἐπιζητοῦσαν σταθερότητα» στήν νοτιοανατολική πτέρυγα τοῦ ΝΑΤΟ, ἑκόντες ἄκοντες ὑπέκυψαν. Σημειωτέον ὅ,τι ὁ λαός ἀλλά καί ἡ ἀντιπολίτευση σέ Ἑλλάδα καί Κύπρο ἦταν κατηγορηματικά ἀντίθετοι. Ὁ Καραμανλῆς δήλωνε: «Ἡ ἡμέρα αὐτή ἀνήκει εἰς τάς εὐτυχεστέρας ἡμέρας τῆς ζωῆς μου καί θά ἀποτελέση σταθμόν εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Κύπρου». Ὁ δέ Μεντερές ἔλεγε: «Διά τῆς εὐτυχοῦς ἐπιλύσεως τοῦ Κυπριακοῦ προβλήματος, ἀποκαθίσταται ἡ φιλία καί ἡ συνεργασία μεταξύ Ἑλλάδος, Τουρκίας καί Ἀγγλίας».

Ὁ χρόνος ἀπέδειξε ὅ,τι αὐτή ἦταν ἡ ἀπαρχή τεραστίων προβλημάτων σέ Κύπρο καί Ἑλλάδα. Ἐδραιώθηκαν οἱ Τοῦρκοι, εἰσέβαλαν, κρατοῦν τό 40% καί μέ τά διάφορα σχέδια ὅπως τοῦ Ἀνάν, ἀπαιτοῦν στήν οὐσία τήν πλήρη κυριαρχία στό νησί. Πολλοί δέ πολιτικοί σέ Ἑλλάδα καί Κύπρο, συνεχίζουν νά ἔχουν τήν ἴδια ἐνδοτική συμπεριφορά.

Γιά τήν Μακεδονία δέν χρειάστηκε νά περιμένουμε πολλά χρόνια, γιά νά διαφανοῦν τό τί πρόκειται νά συμβεῖ. Πρίν ἀλέκτωρ φωνῆσαι, ὁ Σόρος καί ἡ γερμανική κρατική DW δημοσίευσαν χάρτη μέ τό γνωστό «ἐνιαῖο κράτος» τῆς Μακεδονίας, γνωστοποιῶντας τά μακρόπνοα σχέδιά τους. Αὐτό σημαίνει ἐνσωμάτωση τῆς Θράκης στούς Τούρκους, ἐνῶ ἤδη συζητοῦν γιά παραχωρήσεις στούς ἀλβανοτσάμηδες καί ἐγκατάλειψη τῶν βορειοηπειρωτῶν.

Κατάρες και κατάρρευση των ψευδαισθήσεων-
Μια κοινωνία σε συλλογικό σοκ και μαζική κατάθλιψη
Γράφει ο Γιάννης Μήτσιος, πολιτικός επιστήμων-διεθνολόγος*

Ξημέρωνε Τρίτη 24 Ιουλίου, μέρα γιορτής για την Γ΄Ελληνική Δημοκρατία, που αποκαταστάθηκε το 1974 και όλα ήταν έτοιμα για τον εορτασμό με την καθιερωμένη δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο. Οι λόγοι είχαν γραφεί, οι προσκλήσεις είχαν φύγει για όλους τους επίσημους από το πολιτικό, διπλωματικό, επιχειρηματικό, ακαδημαϊκό, δικαστικό, στρατιωτικό, μιντιακό κλπ στερέωμα της χώρας, ο πρωθυπουργός θα γύρναγε «θριαμβευτής» από το Μόσταρ της Βοσνίας που θα βραβευόταν μαζί με το Ζάεφ για τις επιτυχίες τους στα Βαλκάνια, υπακούοντας στα αφεντικά τους, οι κυρίες είχαν έτοιμες τις τουαλέτες και οι κύριοι τα κοστούμια, ενώ τα τζιτζίκια θα έκαναν την παρουσία τους αισθητή ανάμεσα στα πηγαδάκια των καλεσμένων, στο δροσερό κήπο του προεδρικού μεγάρου, που θα σχολίαζαν τις ομιλίες Παυλόπουλου και Τσίπρα για το τέλος των μνημονίων και τους επικείμενους εορτασμούς σε Καστελόριζο και Πνύκα, υπερπαραγωγές που ετοίμαζε το επικοινωνιακό τιμ του Αλέξη.
Ο εορτασμός όμως δεν έγινε και μετατράπηκε σε θρήνο, κατάρες για το πολιτικό σύστημα και κηδεία για όλη τη χώρα, ενώ κάθε χρονιά η μέρα αυτή θα είναι πλέον μέρα μνημοσύνου, οδύνης και προσευχής για την άδικη θυσία αθώων συμπολιτών μας, με το μαρτυρικό τους θάνατο, αλλά και μέρα μνημόσυνου για την Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία.
Μέσα από την τραγωδία, το συλλογικό σοκ και τη μαζική κατάθλιψη της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας που βιώνει μαρτυρικά όλες αυτές τις μέρες συνειδητοποιήσαμε (;) ότι επήλθε και το τέλος των ψευδαισθήσεων της κοινωνίας, μιας χώρας, ενός πολιτικού συστήματος και ενός τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας μας.

*του Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

Την νύχτα της 7ης Ιουνίου 1907, Βούλγαροι κομιτατζήδες συλλάβανε με ύπουλο, δόλιο τρόπο, τον καπετάν Άγρα και τον Αντώνη Μίγκα. Αφού τους διαπόμπευσαν δεμένους και ξυπόλυτους στα χωριά της περιοχής, ως δήθεν αιχμαλώτους, ώστε να αναπτερώσουν το ηθικό των τρομοκρατημένων οπαδών τους, τους απαγχόνισαν μεταξύ των χωριών Τέχοβο (Καρυδιά) και Βλάδοβο (Άγρας).

Η θυσία αυτού του 27χρονου παλληκαριού, του Σαράντου Αγαπηνού του Ανδρέου, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Μακεδονομάχου και ανθυπολοχαγού του Ελληνικού Στρατού, που κατεγράφη στην Ιστορία ως Τέλος Άγρας, έμεινε βαθιά χαραγμένη στην μνήμη των κατοίκων όχι μόνον της περιοχής όπου δολοφονήθηκε, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα, καθώς και στον απανταχού ελληνισμό.

Αναρωτιέμαι αυτές τις μέρες μήπως άδικα έχασε την ζωή του, μήπως υπήρξε μάταιος ο χαμός αυτού του νέου ανθρώπου, που όπως τον περιγράφει ο σπουδαίος ποιητής Ζαχαρίας Παπαντωνίου: «...Περιστεράκι μια βραδυά κοιμήθηκ' αυτού κάτου, και την αυγή εξύπνησε αητός...».